«Οι ζωές των άλλων» (Das leben der anderen), του Florian Henckel von Donnersmarck – Με καθολική (παραδόξως) αποδοχή, απλά η καλύτερη ταινία της χρονιάς.«Τα παιδιά των ανθρώπων» (Children of men), του A
lfonso Cuarón – Μια ιδιοφυής φουτουριστική απεικόνιση του ζοφερού παρόντος μας, τόσο απειλητικά ρεαλιστική και σκοτεινή που από φόβο μάλλον, υποτιμήθηκε..
«Γράμματα από την Ιβο Τζίμα» (Letters from Iwo Jima), του Clint Eastwood – Μαθήματα ιστορίας, κινηματογράφου και ανθρώπινης συμπεριφοράς από τον Clint Eastwood. Αν δεν είχε πάρει οσκαρ τα προηγούμενα χρόνια, θα κέρδιζε πανάξια και φέτος.
«Σε είδα στο όνειρό μου» (La science des rêves), του Michel Gondry – Φτιαγμένη με υλικό ονείρων, μου θύμισε τους πρωταρχικούς λόγους για τους οποίους αγαπώ το σινεμά. Ένα όργιο χρωμάτων και εικόνων σε μια συμφωνία δημιουργικότητας και φαντασίας από την αιώνια λιακάδα του μυαλού του Gondry.
«Little Miss Sunshine», των Jonathan Dayton, Valerie Faris – Αυτή η βόλτα με το κίτρινο δυσλειτουργικό βανάκι ήταν απλά η απολαυστικότερη της χρονιάς. Spread the sunshine!
«Η πηγή της ζωής» (The fountain), του Darren Aronofsky – Ο έρωτας πέρα και μέσα από το θάνατο σε ένα βαθύτατα συναισθηματικό κινηματογραφικό ποίημα.
«Shortbus», του John Cameron
Mitchell – Κι αν είχε ελλείψεις, είναι από τις σημαντικότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.Απενοχοποίηση του κινηματογράφου ως τέχνης ηδονοβλεπτικής, χωρις οπτική ή/και συναισθηματική λογοκρισία.
«INLAND EMPIRE», του David Lynch – Ο εσωτερικός μας κόσμος μέσα στο λαβύρινθο της κινηματογραφικής εικόνας και ο θεατής ως μέρος της παραίσθησης που λέγεται κινηματογράφος.
«Πιο παράξενο κι από παράξενο» (Stranger than fiction), του Marc Forster – Από τις πιο έξυπνες σεναριακές ιδέες των τελευταίων ετών, αξιοποιημένη με τρόπο απολαυστικό.
«Eduart», της Αγγελικής Αντωνίου – Η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη ελληνική ταινία της χρονιάς -μαζί με την «Ψυχή στο στόμα», που μπορεί να μην ήταν η πιο ολοκληρωμένη, ήταν όμως η σημαντικότερη ελληνική ταινία για φέτος...Επίσης δεν μπορώ να παραβλέψω: «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» (La Mome) του Olivier Dahan, o «Λαβύρινθος του Πάνα» (Pan's Labyrinth) του Guillermo del Toro, το «Thank you for Smoking» του Jason Reitman, το «Έγκλημα στο Κολλέγιο» (Brick) του Rian Johnson (που όμως δεν βρήκε διανομή στη Θεσσαλονίκη) καθώς και το «United 93», του Paul Greengrass.
[..σας προσκαλώ να διαφωνήσετε!]
50 comments:
Γεια χαρά! Και να 'θελα δεν μπορώ να διαφωνήσω. Φέτος δεν είδα πολύ σινεμά. Πάντως ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ήταν συγκλονιστικό! Εν καιρώ και τα υπόλοιπα. Ελπίζω σύντομα.
Μια χαρά! Δεν τα εχω δει όλα αυτά και για αυτό δε μπορώ να εκφέρω άποψη για όλα!
Η καλύτερη δεκάδα αφορα ταινίες που δημιουργήθηκαν το 2006 να υποθέσω? και όχι αυτές που προβλήθηκαν το 2006 στη χώρα μας ε?
Την καλησπέρα μου!Αλήθεια πως πάει η εξεταστική, εγώ αύριο(σήμερα) αρχίζω!
morfea,
να λοιπον ενας μινι οδηγος για να ξεκινησεις! :))
kioy,
ολες οι ταινιες αυτες προβληθηκαν φετος το χειμωνα στην Ελλαδα (και συγκεκριμενα στα Θεσσαλονικη)- αυτο ηταν το πρωτο κριτηριο επιλογης.
αααχ η εξεταστικη! βασανο! εχω δωσει 4 μαθηματα και μενουν κι αλλα. Επιτελους να φυγει ο καυσωνας, ειναι αδυνατον να γραφω υπο τετοιες συνθηκες. καλη επιτυχια!
σήμερα ήμουν μεταξύ Iwo Jima και Stranger than Fiction. Τελικά πήρα το πρώτο αν και το δεύτερο με τραβούσε περισσότερο σαν θέμα. Για να δούμε...
neutrino,
Συγχαρητήρια για τη λίστα, αλλά δέχομαι με πολύ μεγάλη χαρά την πρόκληση να διαφωνήσω.
Καταρχήν, πολύ δυνατή ταινία οι "Οι Ζωές των Άλλων", από τις σημαντικότερες της ευρωπαϊκής παραγωγής αυτή τη δεκαετία. Όσο όμως και αν σε συγκλονίζει το εξαιρετικά προσεγμένο σενάριο, η εσωτερική ερμηνεία του Μπούε και η "αόρατη" σκηνοθεσία, το σινεμά μπορεί να αποδώσει και καλύτερα. Και το έπραξε εις διπλούν φέτος (δες παρακάτω).
The science of sleep; Εντάξει, πιασάρικο το θέμα, αλλά τι σενάριο ήταν αυτό; Τίγκα στα άτσαλα άλματα και τις ευκολίες, άσε που εικαστικά ώρες-ώρες θύμιζε την φρουτοπία! Γλυκύτατη και εδώ η Γκενσμπούρ, αλλά ο Γκαέλ είναι εμφανώς έξω από τα νερά του και τελικά μοιάζει με καρικατούρα. Ακόμα και προς το τέλος, όταν θα έπρεπε να συγκινηθείς, η ταινία προσπαθούσε απλά να σε εκβιάσει (κάτι που δεν έκανε, π.χ. η "Αιώνια Λιακάδα..." - αν και πάλι δε συμφωνώ περί αριστουργήματος). Απλά μέτριο.
Το "Little Miss Sunshine" χαρακτηρίζεται για 8ο και βάλε λεπτά από την απαρτία όλων μα όλων των κλισέ του -μάλλον αυτοαποκαλούμενου- σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Ακολουθεί όμως μια τελική σεκάνς που΄είναι απλά ξεκαρδιστική (κ συγκινητική), βλ. superfreak, που σε κάνει να συγχωρέσεις ό,τι είχες δει προηγουμένως. Ακόμα και τον εκνευριστικό συνδυασμό πολύ καλών ερμηνειών (Βλ.Toni Collette, Steve Carell) και επιεικώς κακών (Paul Dano, Greg Kinnear, και του Alan Arkin - ανεκδιήγητη η βράβευση με όσκαρ για αυτή την εμφάνιση ενός σπουδαιόυ κατα τ'άλλα ηθοποιού). Συμπερασματικά, με τίποτα στη δεκάδα της χρονιάς, at least for me.
Shorbus? Τι να πω για αυτή την ταινία. Μια τυπική ιστορία νευρώσεων και υστεριών στην Νέα Υόρκη με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις, που και αδιάφορη είναι και προσπαθεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον με συνεχείς ανούσιες σκηνές σεξ. Το σινεμά έχει απενεχοποιηθεί ως τέχνη ηδονοβλεπτική πολύ πριν και με πολύ καλύτερες ταινίες (βλ. Χιτσκοκ και, κυρίως, Μπράιαν Ντε Πάλμα).
Για τέλος, δε θα αναφερθώ στο Eduart, θα το δω κάποια στιγμή σύντομα, με τις προσδοκίες μου στο πάτωμα.
Μετά από τη γκρίνια, έχω να σου πω ότι συμφωνούμε σε πολλές ταινίες, μάλλον απρόσμενες, όχι αναφορικά με σένα συγκεκριμένα, αλλά γενικότερα.
Κλείνω με το δικό μου top ten, αφού επισημάνω αφενός ότι η σεζόν θα ολοκληρωθεί τον Αύγουστο (κ ως τότε πολλά μπορεί να αλλάξουν - έτσι Quentin;) και ότι μίλησα αποκλειστικά με προσωπικά κριτήρια και, ασφαλώς, υποκειμενικότατα!!
The Fountain - χωρίς λόγια!
The Departed - αυτό είναι σινεμά 1
Das Leben der Anderen
A Guide to recognizing your saints - αυτό είναι σινεμά 2
Babel - δεξιοτεχνικότατο
Letters from Iwo Jima - πιο δυνατό
Flags of our Fathers - πιο θαρραλέο
Children of Men
Inland Empire
Stranger than Fiction.
θα ακολουθήσει αναλυτικότερη λίστα αργότερα στο cinepanos.blogspot.com του φίλτατου Πάνου.
Thanks!!
To Guide ήταν η ταινία της χρονιάς μαζί με Inland Empire.
Ακολουθούν τα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ The Departed και The Fountain.
Τα άλλα ήταν ταινίες.
Τα λέμε.
maroulita,
διαφορετικα μεταξυ τους, αλλα πολυ καλα και τα 2. δες τα και πες μας:)
theachilles,
τετοιες διαφωνιες θελω! ;)
για science of sleep και sunshine δεν απαντω, ειμαι απλα πιο γλυκαναλατη χεχε
για το shortbus, δε διαφωνω για αυτο που λες για την απενοχοποιηση απο προηγουμενους, εμενα ομως μου αφησε την αισθηση οτι ηταν η πρωτη ταινια που σε εκανε να βλεπεις το σεξ χωρις ηδονοβλεπτικη διαθεση, αλλα εξ ολοκληρου ως μερος της ταινιας. Το departed και η Βαβελ μ'αρεσαν, αλλα οχι για τη δεκαδα μου (οπως ειπες κι εσυ, υποκειμενικοτατη!).
Το Guide to recognising κι εγω το αγαπησα πολυ πολυ, η αληθεια ειναι οτι επρεπε να μπει at least στις επιλαχουσες. παραλειψις.
πανο,
hello, μονο για το departed δεν θα συμφωνησω τοσο. στα αλλα, ισως απλα διαφωνουμε στους χαρακτηρισμους ;)
*και σημειωση, αχιλλεα εχεις δικιο οτι δεν εχει τελειωσει η σεζον, απλα τωρα εκλεισε η υλη και μου ζητηθηκε η λιστα, οποτε τωρα την βγαζω κι εγω στο μπλογκι μου. ας ελπισουμε πως μες στο καλοκαιρι θα βγει κατι που θα διεκδικησει θεση στη δεκαδα..
Λοιπόν κι εγώ, θεωρώ από τις καλύτερες, από αυτές τουλάχιστον που κατάφερα να δώ: το "The Departed" και το "Τhe lives of others" !
neutrino,
ξεφεύγω λίγο από το θέμα, αλλά ποια η γνώμη σου για το 9 SONGS; Νομίζω ότι κατάφερνε πολύ καλύτερα αυτό που αναφέρεις σχετικά με το σεξ στο σινεμά. Έβλεπες το πως εξελίσσεται μία σχέση, μέσα από το το πώς εξελισσόταν το σεξ μεταξύ των δύο. Θα μπορούσαν να μιλάνε, να καβγαδίζουν, αλλά αχρείαστο μιας και το σεξ είναι ίσως η πιο εύγλωττη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Και για να επανέλθω στα της λίστας, να επισημάνω ότι διεκδικούν με αξιώσεις θέση στη δεκάδα μου το FLANDRES του Ντιμόν - η κάλύτερη γαλλική ταινία για φέτος κατ' εμέ, το RED ROAD (Πάνο δεστο ξανά προσεχτικά!!) αλλά και το LA MOME (τι ερμηνεία η Κοτιγιάρ!!).
Αυτά προς το παρόν...
Ρεντ Ρόουντ μούφα.
καισαρα,
καλημερα! περιμενω να γραψεις και κειμενακια που τα λες τοσο ωραια για τις ταινιες. :)
αχιλλεα,
το 9 songs σε μενα προσωπικα δεν καταφερε να πετυχει το στοχο του. διαβαζα τις προαλλες αυτα που ελεγε ο φιλτατος καπρανος, τα αντιλαμβανομουνα με τη λογικη, αλλα βλεποντας την ταινια δεν το ενιωσα ετσι. και το σεξ εκει ηταν προφανως απενοχοποιημενο για τον σκηνοθετη και δν το χρησιμοποιουσε προκλητικα ο Γουιντερμποτομ, αλλα εμενα μου εμοιαζε ξεκρεμαστο και οχι αναποσπαστο, αυτονοητο μερος της ταινιας (και αρα της ζωης) οπως μου εβγαινε μεσα απο το shortbus. στο shortbus το σεξ ηταν και παλι ο κινητηριος μοχλος, αλλα μεσα απο αυτο εκφραζονταν τα καθε ειδους συναισθηματα (οπως αλλωστε συμβαινει και στην πραγματικοτητα), σαν αναποσπαστο μερος της ζωης, κατι που (παρα τον ακραιο τροπο που εκφραζοταν) δεν γινεται επι τουτου προκλητικο.
το Red Road δεν το εχω δει ομολογω, η Φλανδρα καλη αλλα δεν διεκδικει θεση στη δεκαδα μου.
(τετοιες "εκτος θεματος συζητησεις", ας ηταν κι αλλες!) ;)
Τρελαινομαι με τα περιεκτικα σχολια σου πανο :)
neutrino,
όταν κάποιος αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το σεξ έτσι, χρειάζεται οπωσδήποτε και πολύ καλές ερμηνείες. Ε, λοιπόν στο shortbus οι περισσότερες μου φαίνονται κακές. Επιπλέον, και αυτή η επιλογή να ρίξουν και μπόλικες δόσεις χιούμορ με ξένισε. Σαν να φοβόντουσαν αντιδράσεις για το υπερβολικό σεξ και είπαν να απαλύνουν το όλο σκηνικό... Έτσι, καταλήγει να είναι μία ταινία σχέσεων καθαρά νεοϋρκέζικη... Δεν προτιμάς να αράζαμε και να βλέπαμε για 1000η φορά το "Manhattan";
Πάνο,
με εκνευρίζεις άφόρητα... Ουσιαστικά, δεν το είδες το RED ROAD, κάντο!!!
Χειρότερες ταινίες της χρονιάς;; Ας το σκεφτούμε, αλλά το Lucky You μου έρχεται πρώτο στο μυαλό...
συγγνωμη που διακοπτω το... σκληρο διαβασμα της εξεταστικης ,αλλα μπορω να ρωτησω γιατι δεν εβαλες τις ταινίες κατα αξιολογικη σειρα?
Επειδη θεωρω το Fountain no 1 θα ειχα περισσότερη διαθεση για ενα πετυχημενο καυγαδακι...
αχιλλεα,
η bottom10 λιστα αν και ειναι fun fun παντα μου ειναι δυσκολη. δεν μ'αρεσει να ειμαι κακια με τις ταινιες!! δεν μου ερχεται τωρα τιποτα, αν δω τις δικες σας μπορει να εμπνευστω ;)
(το Μανχαταν ανετα το ξαναβλεπω-αχ, τι ταινια!)
etalon,
οχι πολλα πολλα αστειακια με το διαβασμα της εξεταστικης, σε λιγο θα κανω χαρακιρι! ουφ, χτες εχασα τις κοκοροζενες για το κωλομαθημα.
ξερεις οτι δεν μ'αρεσουν τα αξιολογικα και τα αστερακια στις ταινιες, αλλα αφου εχεις ορεξη για καυγαδες, για πες μας κι εσυ τις ταινιες σου να τσακωθουμε σαν ανθρωποι!!
(και ναι, το fountain ειναι καπου πρωτοδευτερο, ευχαριστηθηκες; ;p)
Διαφωνω ΚΑΡΓΑ για τις Ζωες Των Άλλων, και για το Έντουαρντ (με το οποίο θύμωσα).
Για τα υπόλοιπα, μέσα....
Οκ, περισσότερα επιχειρήματα.
Οι Ζωες Των Άλλων: ένα καθίκι της Στάζι, που έχει τον φασισμό στο μεδούλι του, που κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά, που η ψυχή του έχει πληρως διαβρωθεί, βλέπει την νοοτροπία μιας ζωής να έρχεται τούμπα επειδη... είδε ένα ζευγάρι διανοούμενων να περνάει καλά;
Ούτε στο πιο τραβηγμένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τέτοιο συγχωροχάρτι στο φασισμό ποτέ δεν θα δώσω ("κι'αυτοι ανθρωποι είναι..."), κι'ας μην γνωρίσω ποτέ το "θείο δώρο της συγχώρεσης" που "ενιωσαν" τα 200.000 των ανθρώπων που το είδαν.
Ας έχουν αυτοί μεγαλείο στην ψυχή τους.
Και βεβαια,
το ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ
προτιμα να δωσει βραβειο
σε μια ταινια
που συγχωρει τον Φασισμο
παρα
σε μια ταινία
που τον απεικονίζει με το πραγματικό του πρόσωπο (Ο Λαβυρινθος του Πάνα)... Εννοείται....
Φτου!
κατ αρχην ΑΚΗ ΚΑΠΡΑΝΕ σ αγαπω και μονο για τον τροπο που υπερασπίζεσαι τα επιχειρηματα σου για τις ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. Εγω προσωπικα πιστευω οτι τα εισητηρια εγιναν γιατι ο κοσμοσ ταυτίστηκε με την μελο εκδοχη της ιστοριας κι οχι αυτο καθε αυτο το σεναριο που μπαζει απο παντου. Φυσικα τα σκηνικα τα κοστουμια η ολη παραγωγη ηταν απιστευτα πειστικα στο κλιμα. Το μπαρ που παει η ηρωιδα να πιει ειναι πιστη αντιγραφη . Απο δω ως να ειναι κι η καλυτερη ταινια ουτε που το συζητω. Ομως πραγματικα πανηφυριζω που μια γερμανοφωνη ταινια εκανε τετοια εισητηρια στη χωρα του je t' aime.
NEUTRINO
αυτος ειναι ο δεκαλογος του φτωχουλη Etalon:
THE FOUNTAIN
INLAND EMPIRE
TAXIDERMIA
SHORTBUS
LITTLE MISS SUNSHINE
CHILDREN OF MEN
LIGHTS IN THE DUSK
LITTLE CHILDREN
DAS LEBEN DER ANDEREN
PAN'S LABYRINTH
KAI 5 ELLHNIKA
Η ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ
ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
EDUARD
ΡΟΖ
ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ
βρίστε ελεύθερα
mr ακη,
Οι 200χιλιαδες που πηγαν, σιγουρα δεν ενιωσαν ολοι το «δωρον της συγχωρεσης», πηγαν απλα επειδη ηταν talk of the town (γι’αυτο και το «παραδοξως» στο αρχικο σχολιο). Απο εκεί και πέρα, εγώ δεν είδα κανένα συγχωροχάρτι στον φασισμό. Ισα ισα ισχυρότερη καταγγελία είδα. Γιατί τα μηχανάκια της στάζι δεν φαίνονται μόνο σαν πιόνια πολιτικά που ακολουθούσαν απλά μια ιδεολογία, αλλά παρουσιάζονται ως πλάσματα που είχαν γίνει αναίσθητα, απάνθρωπα -που είχαν χάσει την ανθρωπιά τους μέσα από το καθεστώς. Και ακριβώς μέσα από τη μεταστροφή που δείχνει η ταινία (από το καθεστώς και τις «ζωές των άλλων» στη προσωπική ζωή και στην ελευθερία) τονίζεται ακόμα περισσότερο το προηγούμενο κενό του καθεστώτος και καταγγέλλει την ανελευθερία και απανθρωπιά του. Και ναι, προσωπικά πιστεύω πως υπάρχει η ελπίδα και για ένα τέτοιο αυτοματοποιημένο καθίκι να ξαναβρει την ανθρωπιά του όταν κάτι τον συγκλονίσει. Ένας άνθρωπος το μπορεί. Ένα ολόκληρο καθεστώς ίσως όχι.
Οσο για τον Λαβυρινθο, καταγγελλει σαφως κι αυτος με τη σκληρη του αλληγορια το φασισμο, αλλα το γεγονος οτι το τελος του δεν ειναι αισιοδοξο δεν σημαινει οτι η καταγγελια του ειναι πιο σκληρη. Τις ταινιες δεν μπορω (δε θελω) να τις συγκρινω για να θεωρησω οτι η μια βραβευτηκε "εις βαρος" της αλλης.
etalon,
Ωραια η λιστα σου. με τιποτα μεσα το Ιλουστρασιον (αν και σιγουρα ηταν πολυ καλυτερη απο αυτο που περιμενα), ουτε ο Παναγιωτοπουλος. Πρεπει επειγοντως να δω Ροζ και Taxidermia. Δυστυχως δεν εχει βρισιδι, o Aki μόνο λίγο χμμ (επιφυλάσσομαι όμως να το δω υπο νορμαλ συνθήκες), ενω το little children μ’αρεσε κι εμενα, αλλα οχι για τη δεκαδα.
Περιττό να πω οτι υποκλίνομαι στο τελευταίο ποστ σου ;))
Γιατί όχι & το "little children" στη 10δα. Όσο για το "Das leben der anderen" είναι όχι μόνο υπέροχο αλλά μάθημα για παν/κές σχολές !
Νετρίνα προσπαθώ να γράψω κι εγώ δυο τρια πράγματα για τις αγαπημένες μου, αλλά το κυνηγητό με το χρόνο με δυσκολεύει. Μερικές φορές γράφω σε κάποια φύλλα σημειώσεις & μετά δεν τις βρίσκω:)))
Όλο & κάτι όμως θα γίνει...
Καλή συνέχεια στο διάβασμα των εξετάσεων !
Φίλε Άκη,
βλέποντας τις "Ζωές των Άλλων", αυτό που αποτυπώνεται νομίζω ξεκάθαρα στο πανί είναι μία καταγγελία για το σύστημα της Στάζι. Απάνθρωπο όσο δεν πάει, μετέτρεπε τους ανθρώπους σε μηχανές μίσους και στερούσε από αυτούς τη δυνατότητα να ζήσουν και να χαρούν καθετί ανθρώπινο. Η ταινία εξυμνεί το κουράγιο όσων αντιστάθηκαν μέσα σε αυτό το κλίμα διαρκούς φόβου. Γιατί είναι πανεύκολο για εμάς από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να κρίνουμε επιθετικά (και καλά κάνουμε, εννοείται), αλλά το να ζεις μέσα στην καρδιά του φασισμού και το να ξέρεις πολύ καλά ότι κάθε σου ενέργεια μπορεί να έχει βαρύτατο αντίτιμο, ε νομίζω είναι πολύ περισσότερο άξιο θαυμασμού να αγνοείς όλα αυτά και να αντιστέκεσαι.
Το φιλμ αυτό λοιπόν μας μιλάει για τη δύναμη της ανθρωπιάς. Για την επικράτηση της αγάπης, αν θέλεις, απέναντι στο μίσος. Ο κεντρικός χαρακτήρας που, ναι έχεις δίκιο έχει το φασισμό στο μεδούλι του, έλκεται από την ελεύθερη ζωή των άλλων. Από αυτή που σου ανοίγει τις πόρτες για όλες τις ανθρώπινες εμπειρίες. Ξυπνάει μέσα του ο άνθρωπος που κρύβει, γιατί κυλάει μέσα του αίμα, έχει μια διαρκώς δονούμενη καρδιά και δεν αποτελείται από υπολογιστή και καλώδια. Το ότι αλλάζει στάση ζωής, όχι μόνο δεν απαιτεί από μας να του συγχωρέσουμε τα αμαρτήματα του παρελθόντος, αλλά τον καθιστά ταπεινό μπροστά μας (το φινάλε είναι απλά συγκλονιστικό). Το να απορρίπτεις έτσι την ταινία, είναι σαν να λες ότι αν βλέπαμε έναν ρατσιστή να αλλάζει πλήρως στάση ζωής μετανιωμένος, θα ήταν καλύτερο να τον κρεμούσαμε, παρά να τον δεχόμασταν στο σωστό δρόμο. Συγνώμη, αλλά διαφωνώ...
neutrino,
έχω αρχίσει να σε συμπαθώ πολύ. Από ένα φιλαράκι μπορώ να σου πω τα εξής: Οι Cocorosie έπαιξαν πολύ λίγο, αλλά ήταν μια χαρά, είχαν μαζί τους έναν beat boxer που εντυπωσίασε, ενώ το θέατρο στο Χαλάνδρι ήταν φίσκα.
Όσο για τα της λίστας, το Little Children είναι και για μένα αρκετά ψηλά (αν κ εκτός δεκάδας), με χάλασε πάρα πολύ αυτό το voice over που, κατά τη γνώμη μου, κατέστρεψε κάθε έννοια δραματουργίας, αλλά ο Τοντ ξέρει τι κάνει και τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας ακόμα με στοιχειώνουν.
Ο Λαβύρινθος του Πάνα, ναι, οκ, φαντασμαγορικό, έξυπνα συμβολικό, αλλά αδυνατώ να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον μια ταινία με εξέλιξη παιδικού παραμυθιού, με τον αφελή αυτό διαχωρισμό καλών και κακών. Αυτό βέβαια το αναγνωρίζω ως προσωπική αδυναμία, αλλά ήθελα να το πω...
"Das leben der anderen"
Ο πρωταγωνιστής/πράκτορας, δεν έλκεται απλώς από τις ζωές των άλλων, αλλά πιστεύω ότι διαπιστώνοντας την εκμετάλευση του συστήματος - στο οποίο πίστευε αγνά & αθώα - από την ιεραρχία, αρχίζει μέσα του η αντίστροφη μέτρηση...
μονο εγω διαπιστωσα τον αρχικο φθονο του μετριου προς τον επιτυχημενο? Την επαρση του "λαικιστη" προς τον διανόουμενο? την ζηλια του μοναχικου στον στον κοιμωνικα κι ερωτικα πετυχημενο?
Ομως πανω και περα απο αυτα, ο μεσος θεατης ταυτίζεται με τον ηρωα για την μελο εκδοχη. Λιγοι καταλαβαν οτι αυτο που ζουσαν στην Αν. Γερμανια το ζουμε ακριβως το ιφιο σημερα παντου.
Απόψε στην ΕΤ1, 20:15 Tο καταπλητικό, συλλεκτικό θα έλεγα πλέον (1953) "Le salaire de la peur" του Aνρί Ζορζ Κλουζό, με τον Κορσικανό Μάριο (Ιβ Μοντάν), τον Γάλλο Τζο (Σαρλ Βανέλ), τον Ιταλό Λουίτζι (Φόλκο Λούλι) και τον Γερμανό Μπίμπα (Πήτερ βαν 'Eικ)
Ανεπανάληπτη σκηνή, όταν τα δυο φορτηγά 'χορεύουν' στους κακοτράχαλους δρόμους υπό τους ήχους του 'Βαλς του Δουνάβεως'.
Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τη Χρυσή 'Aρκτο και στο Φεστιβάλ Κανών με το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής και το βραβείο ερμηνείας για τον Σαρλ Βανέλ.
Το "Οι ζωές των άλλων" δεν το έχω δει, μάλλον κακώς.
Σχετικά όμως με όσα αναφέρθηκαν για τη Στάζι και τους ανθρώπους της(διότι από τέτοιες δουλειές δεν παραιτείσαι με αίτηση), ας μην ξεχνάμε από που ερχόταν η πλειοψηφία τους και τι είχε ζήσει στον δεύτερο παγκόσμιο. Κατεστραμένοι άνθρωποι, δεν μπορείς παρά να τους μισήσεις ενώ μάλλον θα έπρεπε να τους λυπάσαι. Ο Ulrich Tukur ήταν εξαιρετικός και στο εξαιρετικό "ΑΜΗΝ" του Γαβρά.
Το "Little Miss Sunshine" παραήταν χλιαρό, ίσως επειδή οι κλιμακώσεις του είχαν ρεαλιστικές βάσεις, κάτι πρωτόγνωρο για χολιγουντιανή παραγωγή! Σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει το αριστουργηματικό "Αmerican Beauty"!
To "Children of Men" είχε μια πολύ πρωτότυπη ιδέα και ανέδιδε έντονα το αίσθημα της παρακμής λόγω της ματαιότητας και της απελπισίας. Πολύ καλό!
Το "Science of Sleep" σχεδόν αδιάφορο, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και άχρωμο καθώς τα συναισθήματα που δημιουργούσε ήταν σαν πετσοκομμένα. Απίθανο mix φαντασίας και πραγματικότητας; Αν και αρχικά θα σου φανεί άσχετο, το "La vita e bella".
Το "Fountain" ήταν το βήμα που περίμενα τόσα χρόνια να δω από τέτοιους σκηνοθέτες. Οντως ποίηση.
Το "Pan's Labyrinth" ήταν σχεδόν ζωντανό! Μια διαφορετική οπτική, σε ένα τετριμμένο θέμα.
Και το "παράδοξο" της χρονιάς:
Ενα μήνα πριν κατέβασα, μεταξύ πολλών άλλων, το "Letters from Iwo Jima" και το "Flag of our fathers".
Το δεύτερο το είδα πρώτο και ομολογώ πως ήταν αρκετά δυνατή η ταινία στα σημεία που ήθελε. Καμιά εικοσαριά μέρες μετά είδα και το "Letters from Iwo Jima"...
Το ίδιο δυνατό, το ίδιο νησί, η ίδια φωτογραφία, η ίδια σκηνοθετική ματιά(σπάνια βέβαια πλέον το ξεχωρίζεις αυτό), οι ίδιες σκηνές από άλλη λήψη, όλα ίδια με το "Flags of our fathers", αλλά από την πλευρά, την οπτική γωνία των Ιαπώνων.
Στα μισά το είχα μυριστεί, με τους τίτλους βεβαιώθηκα.
Σκηνοθέτης και στα δύο, ο Clint Eastwood, συμπαραγωγός ο Steven Spielberg, ακόμα και ο διευθυντής φωτογραφίας είναι ο ίδιος, νομίζω Tom Stern!
Πολύ καλή δουλειά ως σύνολο. Δεν άκουσα ποτέ να συνδέει κανείς αυτές τις δυο ταινίες. Δεν έχω ιδέα γιατί!
Τις υπόλοιπες ταινίες δεν τις έχω δει... ακόμα!
Γενικά, πάντως, σπάνια πλέον δέχομαι τη γνώμη τρίτων για μια ταινία, εκτός και αν πρόκειται για ένα-δυο άτομα που γνωρίζω καλά.
Και όπως έχει αποδειχτεί, τις περισσότερες φορές έχω δίκιο!
Υ.Γ: Ευχαριστώ, αν και καθυστερημένα, για το "Good bye, Lenin!".
Ναι βρε καλε μου etalon αλλα εκτος απο τη μελουρα (που και ως "μελο" ιστορια να τη δεις μονο, παλι ηταν υπεροχη και μαθημα ανθρωπιας) ηταν και ταινια βαθυτατα πολιτικη. Πολιτικη κριτικη δεν ασκει μονο ο Ολιβερ Στοουν με τις βροντερες βιογραφιες του ουτε ο Μουρ με τα οh-so-loud ντοκυμαντερ του. Ισα ισα προτιμω την πολιτικη των "Ζωων", που καταγραφοντας την καθημερινοτητα των ανθρωπων υπο ενα συγκεκριμενο καθεστως, κανει εμμεσα πολιτικο σχολιο πολυ ισχυροτερο απο αλλη ευθεια προπαγανδα. Ναι, ηταν φθονος, ζηλεια,μισος προς τον διανοουμενο. Αλλα γιατι; Γιατι ο ενας ηταν ελευθερος και ο αλλος φυλακισμενος. ΑΥΤΗ ειναι η κριτικη αγαπητε. Και ΑΥΤΗ ειναι η γροθια στο στομαχι -Και οχι μονο τη μελο ιστορια που ταυτιστηκαν οι θειτσες..
Α βρε Καπρανε (Καπρανο;) βαζεις τα μπουρλοτα σου και φευγεις και μας αφηνεις στις φωτιες μας!
Αχιλλεα, για το Little Children εγραφα "...μια λεπτή ειρωνία που διαπερνά όλη την ταινία, κυρίως μέσα από το εκφραστικότατο και παραδόξως όχι ενοχλητικό voice over.." (εδω). lol, τρελαινομαι με τις διαφωνιες μας εκει που συμφωνουμε!
Kαισαρα, δεν το εχω δει και μου κινησες το ενδιαφερον. Ασε που αγαπω Yves!
Reactor69,
welcome. Για το "πακετο" των "Flags of our fathers" και "Letters from Iwo Jima" ειμαι μαζι σου 100%, και το λεγα προσφατα σ'ενα μικρο σχολιο στο σχετικο ποστ του φιλου kioy. Ειναι ιδιοφυες αυτο που εκανε με τις δυο ταινιες, μια για καθε πλευρα. Ως διδυμο ταινιων, πανε σαφως στα πιο σημαντικα επιτευγματα της χρονιας. Ως μεμονωμενη ταινια ομως, η Ιβο Τζιμα ηταν καλυτερη απο τις Σημαιες. Ηταν ενα αυθυπαρκτο αριστουργημα (για μενα) και γι'αυτο και μπηκε και στη λιστα. Ευχαριστω και για τα υπολοιπα σχολια για τη δεκαδα, πολυ μ'αρεσει ολη αυτη η κουβεντα που γινεται για τις ταινιες!:)
και χαρα μου για το goodbye Lenin, αλλα δεν καταλαβα γιατι! :))
Neutrino,
"...χαρα μου για το goodbye Lenin, αλλα δεν καταλαβα γιατι!"
Για αυτό!
Εχω καιρό να περάσω από το DVD club...
:)))
neutrino,
πραγματικά διαφωνίες μέσα από συμφωνίες. Ένα voice-over μπορεί τελικά να καθορίσει το ύφος μιας ταινίας. Και στο Little Children κάνει το φιλμ ειρωνικό, σχεδόν μια σάτιρα των αμερικανικών προαστίων. Ωστόσο, είναι τόσες οι στιγμές που δείχνουν ότι ο Todd Field ήθελε να κάνει ένα δράμα (σαν το -ε δεν μπορώ, θα το ξαναπώ- αριστουργηματικό In The Bedroom - αχ Μαρίζα...). Τελικά, βγαίνει μια σύγχυση καθώς η μία πλευρά αποδυναμώνει την άλλη. Ίσως να φοβήθηκε την επανάληψη και ήθελε επίτηδες να αποφύγει συγκρίσεις...
Πάντως, το voice over είναι δίκοπο μαχαίρι, σπάνια χρησιμοποιείται σωστά, αλλά όταν πετύχει...βλ. Goodfellas!!!
Μόλις είδα το "Stranger than Fiction", για την ακρίβεια ακόμα παίζουν οι τίτλοι τέλους όσο εγώ γράφω αυτό το σχόλιο!
Θα ήταν πολύ καλύτερο αν τον είχε σκοτώσει...
:)))
Διαφωνώ φίλε μου. Η ταινία ανοίγει με έξυπνο τρόπο δύο θέματα. Αφενός το εφήμερο της ζωής μας και το πως αυτό μας κάνει να την βιώνουμε, αφετέρου το ζήτημα της ηθικής στη μυθοπλασία. Έχουν δικιά τους ζωή οι επινοημένοι χαρακτήρες ή είναι άβουλα πιόνια του δημιουργού τους; Μήπως είμαστε και εμείς επινοημένοι τελικά, έρμαιο στα χέρια ενός Δημιουργού; Το συγκεκριμένο τέλος (το έδωσες, στεγνά όμως) μπορεί να ερμηνευθεί είτε ως δήλωση αυθυπαρξίας του επινοημένου Φέρελ, είτε (στο άλλο άκρο) ως δήλωση απόλυτης αυτονομίας του δημιουργού που δεν υπακούει σε κανενός είδους Μοίρα, παρά μόνο στη θέλησή του και στην έμπνευσή του. Άρα, πρόκειται για ένα πιο ανοιχτό φινάλε με το οποίο συμφωνώ.
καλησπεριζω, (συνεχιζοντας να χαιρομαι μονη μου για την ωραια τροπη που εχουν παρει οι συζητησεις :)) )
Αφου εχετε ηδη πεταξει τα απιστευτα *SPOILER* για το Stranger Than Fiction, να συνεχισω κι εγω λεγοντας οτι στο τελος της ταινιας εγκειται μεγαλο μερος της αξιας της. Θεωρω πετυχημενη την επιλογη να ζησει ο χαρακτηρας, οχι προφανως για το feel good της υποθεσης, αλλα για το νοημα της κινησης, που υποδηλωνει μια δυνατοτητα αυτοκαθορισμου του fictional χαρακτηρα -σε αντιδιαστολη με εναν real life χαρακτηρα. Με την εννοια οτι, αφου εμεις ως real life οντα δεν εχουμε τη δυνατοτητα να συνομιλησουμε με το δημιουργο μας και να καθορισουμε την πορεια της ζωης μας, αφου αυτος ο φανταστικος χαρακτηρας ηρθε σε επαφη με το δημιουργο του, το ολο νοημα ειναι (για μενα) να καταφερει να τον πεισει με οποιο τροπο να καθορισει τελικα ο ιδιος τη ζωη του. Φυσικα προκυπτουν και μυρια ακομα θεματα, αναμεσα και αυτα που αναφερει ο Αχιλλεας, αλλα για μενα αυτο ηταν το βασικοτερο και γι'αυτο μενω σε αυτο.
[Reactor, πολυ χαιρομαι που το ποστ ηταν αφορμη να δεις το Goodbye Lenin, ειναι μια υπεροχη, πολυ αγαπημενη μου ταινια!
Αχιλλεα, το voice over ειναι πραγματι δικοπο μαχαιρι. χαρακτηριστικη περιπτωση κακου voice over ειναι για μενα το Million Dollar Baby. Το In the bedroom, δεν το σχολιασα και πιο πανω, γιατι δεν το εχω δει ακομα. Θα σπευσω, μετα απο ολα αυτα!]
Φίλε Αχιλλέα η ηθική στη μυθοπλασία, λέξη σχετική εκ φύσεως, είναι η ηθική του δημιουργού.
Το κατά πόσο ελεύθερα δημιουργεί αυτός είναι ένα θέμα που για μένα έχει κλείσει. Δεν αναγνωρίζω ελευθερία και επιλογές αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να συζητήσω εδώ αυτή τη στιγμή καθώς μόλις τα (ξανα)άνοιξα στου Γάτου.
Επομένως για εμένα που δεν θα μπορούσε να μου πει κάτι καινούργιο η ταινία επί αυτού, θα προτιμούσα να την δω να μπαίνει στα χνάρια του ποιητικού βλέποντας υπό αυτή την οπτική το αναπόφευκτο που κυριαρχεί στη ζωή μας και με το οποίο οι περισσότεροι ερχόμαστε σε επαφή μόνο μέσα από το απόλυτο και το οριστικό του θανάτου.
Ωστόσο απολύτως σεβαστό και το δικό σου interpretation που λέει και ο Lynch!
Οντως το έδωσα στεγνά...
Netrina sorry gia thn apousia...
Pou eisai re gamwto na doume tainies...
Eida kataplhktiko "Once" xthes...
H dekada sou me exairesh Shortbus pou tha ebaine sta 10 xeirotera :) einai symvath :)
filia!!!
reactor69,
σεβαστά τα όσα θες, αλλά αυτή η βεβαιότητά σου ότι το θέμα αυτό έχει κλείσει μοιάζει λιγάκι με τη βεβαιότητα όλων στην ταινία (και του ίδιου αρχικά) ότι η ιστορία του Harold Crick δε θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ειρωνικά θα φαίνονταν αυτά σε έναν Δημιουργό. Μα όπως δε θα είμαστε ποτέ σίγουροι ότι υπάρχει τέτοιος, έτσι δύσκολα μπορούμε να κλείνουμε τέτοια θέματα.
Αχιλλέα,
"Ειρωνικά θα φαίνονταν αυτά σε έναν Δημιουργό. Μα όπως δε θα είμαστε ποτέ σίγουροι ότι υπάρχει τέτοιος, έτσι δύσκολα μπορούμε να κλείνουμε τέτοια θέματα."
Μα δεν μίλησα για κάποιον "Δημιουργό" ή "Θεό" που μας κινεί τα νήματα! Αναφέρομαι στα στοιχεία και τις φυσικές δυνάμεις του σύμπαντος του οποίου αποτελούμε αναπόσπαστο, και ως εκ τούτου απόλυτα εξαρτημένο, κομμάτι. Εγώ αντιλαμβάνομαι πως διέπει τις πράξεις, τις κινήσεις και τις σκέψεις μας, άρα και τις "επιλογές" μας στο απόλυτο ποσοστό του 100%.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει κάποιο απώτερο σχέδιο που μας αφορά, όπως να γνωρίσουμε την γυναίκα της ζωής μας ή να γίνουμε ήρωες, ΤΙΠΟΤΑ σε αυτό το σύμπαν δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Αυτό θεωρώ πως είναι προιόν κοινής λογικής!
Τα υπόλοιπα είναι άγνοια και, ομολογουμένως, σε ένα βαθμό επιρροή από την μπαρούφα της "ελεύθερης βούλησης" που χρησιμοποίησε ο Χριστιανισμός για να επικρατήσει στον Δυτικό κόσμο.
ic,
οπως ειπα και chez toi, μου κινησες πολυ το ενδιαφερον για το "Once", ακουω το soundtrack και λιωνω. (ξερουμε κατι για διανομη εδω; ακουν οι εταιριες διανομης, λεω;!)
αχιλλεα&reactor
σας αφηνω στις φιλοσοφικες λογομαχιες σας και θα συμμετασχω απο αυριο που θα ειμαι πιο χαλαρα (παντως αντιδραστηρα, εν προκειμενω ο φανταστικος χαρακτηρας Χαρολντ ηρθε σε επαφη με τον συγκεκριμενο δημιουργο του, ηρθε σε διαλογο μαζι του-αρα ειχε μια δυνατοτητα αυτοκαθορισμου διαφορετικη απο τη δικη μας)
@Το να απορρίπτεις έτσι την ταινία, είναι σαν να λες ότι αν βλέπαμε έναν ρατσιστή να αλλάζει πλήρως στάση ζωής μετανιωμένος, θα ήταν καλύτερο να τον κρεμούσαμε, παρά να τον δεχόμασταν στο σωστό δρόμο. Συγνώμη, αλλά διαφωνώ...@
Με το συμπάθειο, αλλά αυτό είναι αφελές. Δεν μιλάμε για ρατσιστή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που η κοσμογονία του όλη περιστρέφεται γύρω απο το... καλό των άλλων. Γιατί οι άνθρωποι της Στάζι αυτό πίστευαν. Όπως αυτό πιστεύουν οι οπαδοί κάθε απολυταρχικού κράτους.
Η ταινία δείχνει την "αλλαγή" ενός τέτοιου χαρακτήρα, εντελώς καταχρηστικά και σουρεαλιστικά, έτσι για να κάνει "μάθημα" ανθρωπιας. Αυτό που συμβαίνει στην ταινία δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει. Ούτε πρόκειται να γίνει. Και αν απλά το ρίξουμε στον "ύπνο", ελπίζοντας στην δύναμη της "ανθρωπιάς" (και οι πράκτορες της Στάζι ανθρωπιά είχαν, και οι Ναζί το ίδιο, απλά είχαν άλλους κώδικες ... - ξεπεράστε την δυτική ηθική καλού-κακού) την κάτσαμε, όπως την έχουμε κάτσει δεκαετίες τώρα.
Οπότε, ναι φίλε, προτιμώ το κρέμασμα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μετανιώνουν γιατι ΑΥΤΟ προϋποθέτει ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΜΑ της ΗΘΙΚΗΣ τους. Και αυτοί ΚΑΝΟΥΝ το ΚΑΛΟ. Αυτή είναι η παγίδα, η φτηνή παγίδα της ταινίας. Κανείς πολιτικάντης σκηνοθέτης που απλά θέλει το δάκρυ μου δεν θα με πείσει για το αντίθετο. Η Ιστορία που έχει γραφτεί απο το πρώτο πυροβολισμό που ακούστηκε ποτέ, μέχρι σήμερα, αρκεί για να μείνω εκεί που είμαι.
@Α βρε Καπρανε (Καπρανο;) βαζεις τα μπουρλοτα σου και φευγεις και μας αφηνεις στις φωτιες μας!@
Βαζω κι αλλες, και περιμενω... :)
Φίλε Ακη,
"Γιατί οι άνθρωποι της Στάζι αυτό πίστευαν. Όπως αυτό πιστεύουν οι οπαδοί κάθε απολυταρχικού κράτους."
Δεν έχω δει την ταινία(ακόμα), ωστόσο μπαίνω στον πειρασμό να σου απαντήσω, ίσως λίγο καταχρηστικά.
Δεν αμφιβάλλω πως ενδέχεται να έχεις απόλυτο δίκιο λέγοντας πως "η ταινία δείχνει την "αλλαγή" ενός τέτοιου χαρακτήρα, εντελώς καταχρηστικά και σουρεαλιστικά, έτσι για να κάνει "μάθημα" ανθρωπιας".
Η μυθοπλασία αναγκαστικά θα κινηθεί κάποια στιγμή και μέσα στην υπερβολή, ευρισκόμενη μακριά, χρονικά και νοητικά, από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που χρησιμοποιεί ως βάση.
Πέραν αυτού, όμως, για σκέψου πόσο ξεκρέμαστος είναι και αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν οι συνθήκες και τα γεγονότα που τον έκαναν αυτό που είναι πάψουν να υπάρχουν και το κλίμα αντιστραφεί πλήρως. Πόσο δε μάλλον όταν αυτό γίνει, φαινομενικά, εν μία νυκτί, όπως αυτό συνέβει με το σοβιετικό καθεστώς στην ανατολική Γερμανία.
Δεν τον δικαιολογώ, απλά τον κατανοώ. Εχω δηλώσει επανειλλημένα πως μπορεί να μην είμαστε αποκλειστικά υπαίτιοι για τις πράξεις μας, παραμένουμε όμως υπόλογοι ενώπιον των άλλων.
Την ταινία θα την δω για να διαπιστώσω κατά πόσο υπερβάλει, ή αγνοεί, τους παράγοντες που θα οδηγούσαν έναν τέτοιο άνθρωπο στην αλλαγή. Προσωπικά θεωρώ πως οι άνθρωποι δεν είναι θεοί για να καταφέρουν να περάσουν μια ολοκληρη ζωή "κόντρα" στο ρεύμα, ιδίως όχι εκείνοι που δεν είχαν το σθένος να το πράξουν απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν με πιάνεις!
Netrina!
Oi best tou misou '07! LoL
- After the wedding
- Once
- Gucha
- White palms
- Paris, je t aime
Αντιλαμβάνομαι στο απόλυτο αυτό που λέει ο Άκης αλλά και ο Αχιλλέας, ωστόσο νομίζω πως η ταινία δεν το καταχράται, αλλά το χρησιμοποιεί σωστά εξυπηρετώντας τη δραματουργία του φιλμ και απέχοντας πολύ από την πολιτική και ηθική του προέκταση.
Το φιλμ το βρήκα εξαιρετικό και καθόλου προσβλητικό, κάτι που για μένα και τις εύθικτες απόψεις μου είναι μάλλον εντυπωσιακό, χεχε.
Συνεχίστε να τρώγεστε πάντως, έχει πλάκα.
Η λίστα μου θα είναι έτοιμη σύντομα.
reactor, ωραία σχόλια ;)
για οσους ρωτησαν το "once" θα παιχτει το Χειμώνα στο Mikrokosmos
για περισότερους καυγάδες εχω ανεβασει και τις 25 λίστες απο τους συντάκτες του πρωτου(κι ισως μοναδικου) free press απο την Θεσσαλονίκη του ΕΞΩΣΤΗ. Τα σχολια σας παρακαλω ΕΔΩ που ειναι πιο φιλόξενα. Merci!
ΙC,
τα ουγγαρεζικα και τα σερβικα δεν τα εχω δει. ειπαμε, εισαι ειδημων στα της ΝΑ Ευρωπης, δεν μπορω να σε πιασω :)))
Αχ βρε Καπρανο μπουρλοτιερη! χεχε. (ειναι προφανες οτι διαφωνουμε, και η συζητηση θα συνεχιζεται ατερμονα, οποτε i rest my case)
πανο,
αυτονοητα περιμενω με αγωνια τη λιστα σου για νεους διαξιφισμους..!
εταλον,
τι ωραια νεα για τον Μικροκοσμο!! i knew i could count on you.
Εξωστης for ever! ;)
(καλα να περασεις στα νησια!!)
Πω πω η κουβέντα σας πολύ ωραία πήγε (και πάει) - δυστυχώς την έχασα ως συμμέτοχος αφού απουσίασα εν τη γενέση της. Οι σινεbloggers έχουν πληθύνει πανέμορφα και μόνο χαρά μου δίνει αυτό.
Για μένα, έτσι να πω αυτό, το έργο της χρονιά της ήταν το Fountain, χάρηκα που εδώ μαζεύτηκαν (μάλλον όλοι) όσοι τους άρεσε τόσο.
Χαιρετώ και...εδώ είμαστε.
καλησπερα ηλια δημοπουλε με το τελειο μπλογκ των παρανομων δραστηριοτητων.
περιμενω και τη δικη σου λιστα, ειτε εδω ειτε οταν ανοιξει το σχετικο θεμα ο φιλος Πανος.
χαρα μου να περνας κι απο εδω για διαγαλαξιακες σινεκουβεντες :)
Λοιπόν neutrino ξεκίνησα να βλέπω τις ταινίες στη λίστα σου από το stranger than fiction. Δεν ήταν ασχημο, αλλά ελπίζω να ξεκίνησα από τον πάτο της λίστας.
Για την ακρίβεια ήταν απλώς συμπαθητικό, δεν το βρήκα σχεδόν καθόλου αστείο (με εξαίρεση καναδυο ατάκες), και οι ερμηνείες με την εξαίρεση της Thompson (για την οποία οι γνώμες μας εδώ διΐστανται) ήταν λίγο τηλεοπτικές. Ευτυχώς που το είδα σε dvd κι όχι στο σινεμά δηλαδή.
All that said, έχουν υπάρξει χιλιάδες χειρότερες στο είδος της.
lazopolis,
το "stranger" ισως να μην βρισκoταν πραγματι στο top της λιστας αν ειχε αξιολογικη σειρα, αλλα την θεση του για μενα την κερδισε επαξια, γιατι δεν ειναι μια απλη κομεντι -και βρισκω οτι τα τελευταια χρονια εχουν γυριστει ελαχιστες τοσο σκεπτομενες "κωμωδιες". Για την Thompson, νομιζω συμφωνουμε, θεωρω οτι εκανε μια εξαιρετικη ερμηνεια, απλα θεωρω οτι και ο Φερελ ηταν πολυ καλος εδω. Για το περιεχομενο της ταινιας, τα σχολιαζω και παραπανω στα σχολια αλλα και στο σχετικο κειμενακι.
Δες και τα υπολοιπα της λιστας οταν βρεις καιρο.. -αλλα δεν υποσχομαι οτι δε θα σε απογοητευσουν! προσωπικα γουστα ειναι αυτα, και περιμενω με χαρα τις διαφωνιες σου για σινεσυζητηση :))
χαιρετισματα στη Χονολουλου!
Post a Comment