"La Mome" (La Vie en Rose), του Olivier Dahan

«Allez, venez, Milord!
Vous asseoir à ma table;
Il fait si froid, dehors,
Ici c'est confortable.
(..)
Allez, venez, Milord!
Vous avez l'air d'un môme!
(..)
Eh ben, voyons, Milord!
Souriez-moi, Milord!...
Mieux qu' ça! Un p'tit effort...
Voilà, c'est ça!
Allez, riez, Milord!
Allez, chantez, Milord!
La-la-la...
Mais oui, dansez, Milord!»

Ένας καμβάς άδειος. Και ριπές χρωμάτων: Πινελιές σκούρες, σκοτεινές.
Γκρίζες αποχρώσεις από τα παιδικά χρόνια της εγκατάλειψης, καφετιές στιγμές από το χώμα των δρόμων που τραγουδούσε για να επιβιώσει, σταχτί σαν τους καπνούς που την έπνιγαν στα υπόγεια πορνεία που πρωτοξεκίνησε, βαθύ, σκούρο κόκκινο σαν το αίμα που έχανε μέρα με τη μέρα ο φιλάσθενος οργανισμός της και βέβαια μαύρο -το μαύρο του πόνου, της δυστυχίας, της κραυγής μιας διαλυμένης καρδιάς.
Και η ένωση όλων αυτών;
Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
Voilà le portrait d’ Edith Piaf, sans retouche..

Με αδρές γραμμές, ο σκηνοθέτης συνθέτει αυτό τον ιδιόμορφο πίνακα, αξιοποιώντας μεμονωμένα επεισόδια από τη ζωή της γαλλίδας τραγουδίστριας, χωρίς να χρησιμοποιεί ευθεία χρονική αφήγηση: το πινέλο τρέχει σε κάθε γωνιά του πίνακα, σε διάφορες στιγμές της ζωής της. Δεν πρόκειται για μια κλασική βιογραφία, δεν είναι μια απλή ταινία τεκμηρίωσης που περιγράφει τη ζωή της Πιαφ –είναι ένα έργο τέχνης που ζωγραφίζει με τις νότες των τραγουδιών της τον πίνακα της ζωής της.
Μιας ζωής πολυτάραχης, αν και σχετικά σύντομης. Ένα φιλάσθενο «σπουργιτάκι» (Piaf, στα γαλλικά σπουργίτι) που μόλις άνοιγε τα φτερά της στη σκηνή μεταμορφωνόταν κυριολεκτικά, παρασέρνοντας με την τόσο ιδιαίτερη φωνή της το κοινό, που δεν μπορούσε να διανοηθεί πως πίσω από αυτή τη συγκλονιστική παρουσία κρυβόταν ένας αδύναμος οργανισμός, που στεκόταν μετά βίας όρθιος με ενέσεις και αλκοολ, και μια πληγωμένη κοπέλα, που είχε δεχτεί απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας και όμως συνέχιζε να χαμογελά, να μη μετανιώνει για τίποτε και να πιστεύει με πάθος στον έρωτα και σε μια vie en rose..

"Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas,
Je vois la vie en rose.

Il me dit des mots d'amour,
Des mots de tous les jours,
Et ca me fait quelque chose.
Il est entre dans mon coeur
Une part de bonheur
Dont je connais la cause.
C'est lui pour moi, moi pour lui
Dans la vie,
Il me l'a dit, l'a jure pour la vie.
Et des que je l'apercois
Alors je sens en moi
Mon coeur qui bat

Des nuits d'amour a ne plus en finir
Un grand bonheur qui prend sa place
Des enuis des chagrins, des phases
Heureux, heureux a en mourir"

Ίσως είναι οι αναμνήσεις από τα παιδικά τραγούδια, ίσως το γεγονός οτι το είδα με τον άνθρωπο που μου έμαθε την Πιαφ και την αγαπάει όσο τίποτε, ίσως είναι η ερμηνεία της Κοτιγιαρ.. Ίσως είναι όλα αυτά. Όταν πάντως μαύρισε η οθόνη, με τα δάκρυα στα μάτια, έκανα να χειροκροτήσω, κι ας μην ακολούθησε κανείς.
Γιατί ένιωθα σαν να ήμουν σε εκείνη την τελευταία της εμφάνιση στο Olympia, και την άκουγα να τραγουδά με τη φωνή να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής της..

«Non, Rien De Rien,
Non, Je Ne Regrette Rien
Ni Le Bien Qu'on M'a Fait, Ni Le Mal
Tout Ca M'est Bien Egal

Non, Rien De Rien,
Non, Je Ne Regrette Rien
C'est Paye, Balaye, Oublie,
Je Me Fous Du Passe
Avec Mes Souvenirs
J'ai Allume Le Feu
Mes Shagrins, Mes Plaisirs,
Je N'ai Plus Besoin D'eux
Balaye Les Amours
Avec Leurs Tremolos
Balaye Pour Toujours
Je Reparas A Zero

Non, Rien De Rien,
Non, Je Ne Regrette Rien
Ni Le Bien Qu'on M'a Fait,
Ni Le Mal
Tout Ca M'est Bien Egal

Non, Rien De Rien,
Non, Je Ne Regrette Rien
Car Ma Vie, Car Me Joies
Aujourd'hui Ca Commence Avec Toi»

[οι στίχοι, από τα κομμάτια Milord, Je ne regrette rien, La vie en rose]