Monday, August 6, 2007

"Ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά Ν2: η μεγάλη περιδίνηση", του Αλέξη Δερμεντζόγλου


Διαβάζοντας αυτές τις «ιστορίες», στο μυαλό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε ένα κινηματογραφικό γαϊτανάκι –όμοιο μ’ αυτό που τρέχει στο μυαλό του συγγραφέα: Κάθε σκηνή έφερνε στο νου μια άλλη σκηνή, κάθε χαρακτήρας τραβούσε από το χέρι έναν άλλο χαρακτήρα, κάθε ιστορία μπλεκόταν στο σενάριο μιας άλλης ιστορίας και κάθε ταινία έδινε έτσι τη σειρά της σε μια άλλη ταινία σ’ενα συνειρμικό γαϊτανάκι εικόνων χωρίς ουσιαστικά τελειωμό. Και δημιουργήθηκαν έτσι αβίαστα θεματικές ενότητες, προέκυψαν συνδετικοί κρίκοι ταινιών και σκηνοθετών, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο σύνολο που μέσα του χώρεσαν κάθε είδους ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά της τελευταίας 10ετίας.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά» του Αλέξη Δερμεντζόγλου δεν είναι επουδενί ένα κινηματογραφικό εγχειρίδιο, δεν είναι οδηγός ταινιών, δεν είναι κριτική αποτίμηση. Δεν έχει την επιστημονικοφανή έπαρση ενός επαγγελματία κριτικού ούτε την αλαζονεία μιας δήθεν αυθεντίας. Αντίθετα είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τη λαχτάρα ενός ερασιτέχνη -με την κυριολεκτική έννοια του όρου- και την αφοσίωση ενός ανθρώπου που καταναλώνει εικόνες όπως αναπνέει.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά», διηγούνται απλά και ανεπιτήδευτα ιστορίες. Ιστορίες και σκέψεις προσωπικές, που δημιουργήθηκαν στο μυαλό του συγγραφέα καθώς παρακολουθούσε αδιάλειπτα τα κινηματογραφικά έργα. Σκέψεις και ιστορίες που δημιουργούνται στο μυαλό όλων μας όταν βρισκόμαστε στα σκοτεινά καθίσματα απέναντι από τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Είναι σκέψεις που δεν χρειάζεται -δεν μπορεί- να είναι αξιολογικές. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχουν αξία. Και γι’αυτό διαφέρουν στον καθένα μας.
Οι «ιστορίες» αυτές θα είναι αναμφίβολα μια αφορμή για κάθε κινηματογραφόφιλο να πλάσει τις δικές του ιστορίες, διαφωνώντας ή συμφωνώντας με τις επιλογές του συγγραφέα, προσθέτοντας ονόματα και τίτλους που τυχόν λείπουν, αναπολώντας τις δικές του, προσωπικές σκηνές, αξιολογώντας τις δικές του αγαπημένες ταινίες και συνδέοντάς τες με άλλες, περισσότερο ή λιγότερο αγαπημένες, αλλά πάντα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο σημαντικές. Ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, παίζοντας συνεχώς με το μοτίβο της απώλειας και της απουσίας, γεμίζει το κενό αυτό με ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά, βουτώντας στη δίνη των κινηματογραφικών εικόνων. Και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, μας καλεί κι εμάς σ’αυτή την περιδίνηση.
Μια κινηματογραφική πρό(σ)κληση σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι εικόνων και ταυτόχρονα ένα ουσιαστικό μάθημα για την ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, μέσα από ιστορίες που, χωρίς να το γνωρίζουμε, μοιραστήκαμε στις σκοτεινές αίθουσες.

[το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερωδιός, όπως και το πρώτο μέρος]

5 comments:

Caesar said...

Τί μου θύμισες τώρα. Μερικά χρόνια πριν. Παρακολουθούσα τις κινηματογραφικές βραδυές στην TV, με ωραία αφιερώματα & επιλογές. Το καλύτερο όμως ήταν ο μακροσκελής πρόλογος, από τον Μπακογιανόπουλο & τον Δερμεντζόγλου. Απόλαυση :)

IdentityCafe said...

Na ena vivlio pou tha agorasw sigoura se liges meres...

Oi eikones pou evales mou eferan mia anapandexh alla toso dynath Nostalghia...

kioy said...

Πολύ καλό δείχνει!
Αν και νομίζω πως το Γαλλικο προσφέρεται για μεγαλύτερη ανάλυση!

Unknown said...

Ξέρεις και μένα είναι ακριβώς αυτή η αντιεξυπνακίστικη, "ερασιτεχνική", όπως λες, προσέγγιση του Δερμεντζόγλου που "μου κάνει". Συχνά δε, πιάνει και πολύ ενδιαφέροντα points που άλλοι περιφρονούν σε ταινίες που έχουν προ πολλού αψηφηθεί.
Να το τσιμπήσω λες;

neutrino said...

caesar,
egw dn ton iksera toso apo palia,oute apo tin et3. alla to vivlio axizei!

ic,
nai, otan ertheis sta patria edafi na tou rixeis mia matia :)
xairomai pou sou efere entona synasthimata i perigrafi (aytos einai panta o skopos mou!)

kioy,
mpa, kai o amerikanikos kinimatografos exei tetoia istoria kai kyriws tetoia prosfati paragwgi, pou exei polyy xvro gia analyseis

ilia agapite,
na to tsimpiseis lew! exei mia aplotita pou me keridse. an kai diafwnw poly me polles epiloges tou, thewrw oti exei graftei me polli agapi g ton kinimatografo, ara axizei :D