Έντεκα πράγματα που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των κινηματογραφικών Φεστιβαλ

1. Η επιστροφή από την παραλία μετά τις μεταμεσονύχτιες προβολές στις αποθήκες.
2. Τα καθίσματα στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Αγαπώ να τα μισώ (μεγάλο πιάσιμο, σχεδόν προτιμώ να κάθομαι κάτω!..).
3. Οι συζητήσεις με τους δημιουργούς των έργων μετά το τέλος της προβολής και οι προβοκατόρικες ερωτήσεις κάποιων θεατών.
4. Η μυρωδιά από τον Τερκενλή που μοιάζει ακόμα πιο έντονη (κι όμως, γίνεται!) όταν βγαίνεις από το Ολύμπιον έχοντας παρακολουθήσει ένα τρίωρο ή τετράωρο έργο..
5. Οι άνθρωποι κάθε.. είδους και ηλικίας που μελετούν με εμβρίθεια το πρόγραμμα του Φεστιβαλ στα λεωφορεία και στα καφέ. Νιώθω συνένοχη σε μια υπέροχη συνωμοσία.
6. Ο εξώστης στο Ολύμπιον.
7. Τα barακια γεμάτα από χαρούμενες φετσιβαλόφατσες που ξεδίνουν. (Αυτός απέναντι που χορεύει ξέφρενα τις eightίλες καθόταν στην απογευματινή προβολή στο διπλανό κάθισμα παρακολουθώντας με ειλικρινή αφοσίωση ένα ντοκυμαντερ για τυφλά παιδιά στην Ινδία που βρήκαν το δρόμο του Θεού).
8. Οι συναυλίες (call me «παράλληλες εκδηλώσεις»).
9. Η διαδρομή Αριστοτέλους-Αποθήκες (-Βακούρα-Μουσείο) τρέχοντας για να προλάβω επόμενη προβολή στο υπερφορτωμένο πρόγραμμα. Αντί να με κουράζει, μου δίνει ενέργεια για την επόμενη προβολή.
10. Η αριστερή πλευρά στο Ολύμπιον, που όσο γεμάτη κι αν είναι η αίθουσα, πάντα βρίσκω μια άδεια θέση για να κάτσω.
11. Οι αγαπημένοι «τουρίστες με τις διαπιστεύσεις» (σκηνοθέτες, press κ.λπ.) που ανεβοκατεβάινουν χαμογελαστοί την Τσιμισκή και ζητάνε οδηγίες για να βρούνε τους δρόμους.

*bonus: τα καλά παιδιά που δουλεύουν στο Φεστιβαλ και αφήνουν τους σινεφιλ φοιτητές να μπαίνουν τζάμπα [και να κάθονται στους διαδρόμους-μην παίρνουμε και τις θέσεις των ανθρώπων:)))]

[το concept της εντεκάδας είναι προφανώς εμπνευσμένο από τον no1 λιστολόγο της ελληνικής μπλογκοσφαιρας, τον enteka]