"Chansons d' Amour", του Christophe Honoré

Εκείνος αγάπησε εκείνη. Κι αυτή αγάπησε αυτόν. Όμως εκείνη ερωτεύτηκε και μια άλλη. Κι έτσι αυτός, για να την κρατήσει, αναγκάστηκε να τις αγαπήσει και τις δυο. Όταν εκείνη πεθαίνει, εκείνος καταρρέει, κι η άλλη αναζητά να ξεχάσει τον πόνο σε άλλες αγκαλιές. Όπως κι αυτός. Την αγκαλιά ενός άλλου.
Ανορθόδοξα ερωτικά μπλεξίματα στους υπερβατικά ρεαλιστικούς δρόμους του σημερινού Παρισιού, με ήρωες ρομαντικά μποέμ πρόσωπα μιας άλλης, ονειροπόλας εποχής, μα με αληθινούς πρωταγωνιστές τα τραγούδια του συνθέτη Αλέξ Μπωπέν.
Αντί για συναίσθημα, τραγούδι, κι αντί για ερωτικά λόγια, τραγούδια της αγάπης –αυτό είναι το ιδιότυπο μιούζικαλ του Κριστόφ Ονορέ, ο οποίος, κλείνοντας το μάτι στην κληρονομιά που του έχουν αφήσει οι συμπατριώτες του σκηνοθέτες, φτιάχνει ένα αξιολάτρευτο κουβάρι σχέσεων, ένα mélange à trois (ou quatre?) με ανθρώπους που πληγώνονται, πληγώνουν, αγαπούν και αγαπιούνται με πάθος και χωρίς συμβάσεις.
Ανάλαφρα και γλυκά, παθιασμένα και ευαίσθητα, ασυνήθιστα όσα και ειλικρινή, αυτά τα ερωτικά τραγούδια που ζωγράφισε ο αντισυμβατικός Ονορέ και έντυσε ο ονειροπόλος μελωδικός Μπωπέν, κολλάνε στα χείλη και στο μυαλό. Και όταν βγείτε μετά την πρώτη προβολή, θα θέλετε να τα ξανατραγουδήσετε -και μετά από ακόμα μια ακρόαση να τα ξαναδείτε.

[και βέβαια θα θυμηθείτε και αυτό]