«Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (No Country For
Old Men), των Ήθαν και Τζόελ Κοέν – Γιατί από όποια πλευρά κι αν στρίψεις το κέρμα, κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. You call it, friendo.«Sweeney Todd» (Sweeney Todd,
The Demon Barber of Fleet Str.), του Τιμ Μπάρτον – Για την αιματηρή, νοσηρή, διαβολική, σκοτεινή μα και πιο ειλικρινή μπαρτονική ματιά από την εποχή του Ψαλιδοχέρη.«Θα χυθεί αίμα» (There will be
blood), του Πολ Τομας Άντερσον – Γιατί ο Πολίτης Πλέινβιου μας θύμισε τα θεμελιώδη συστατικά του κινηματογράφου και της ζωής.
«Control», του Άντον Κόρμπιν – Γιατί κάποιοι θρύλοι είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι -που έχασαν τον έλεγχο.
«Εσείς οι Ζωντανοί» (You, the Living), του Ρόι Άντερσον – Γιατί μέσα από την υπερβατική του ειρωνία μας θύμισε γιατί αξίζει που είμαστε ζωντανοί.
«Ρατατούης» (Ratatouille), του Μπραντ Μπερντ – Γιατί το animation δεν είναι πια παιδικό, όταν κουβαλάει ένα μυαλό τόσο απολαυστικά ενήλικο.
«Μια Φορά» (Once), του Τζον Κάρνεϊ – Γιατί τα μιούζικαλ έπαψαν να είναι αυτά που ξέραμε, για μια μόνο φορά.«Η Δολοφονία του Τζέσε
Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ» (The assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford), του Άντριου Ντόμινικ – Γιατί μέσα από μια εξαιρετική κινηματογράφιση, μας απέδειξε πως ο τίτλος δεν τα λέει όλα.
«Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» (Le Scaphandre et le Papillon), του Τζούλιαν Σνάμπελ – Γιατί η κατάδυση στην τραγική ιστορία του Μπομπί με βρήκε στο τέλος να ίπταμαι απελευθερωμένη ψηλά πάνω από την αίθουσα.
«Η Εξορία» (The Banishment), του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ – Για το σκληρό όσο και λυτρωτικό δρόμο που οδηγεί από την αποξένωση στην (αυτο)εξορία.[..και βέβαια σας προσκαλώ να διαφωνήσετε!]
