"Τί είδε η γυναίκα του Λωτ;", της Ιωάννας Μπουραζοπούλου

'Οταν όλα καίγονταν, τη στιγμή του τέλους, ένας άνθρωπος είχε το θάρρος (-ή πιο απλά την ακατανίκητη περιέργεια) να γυρίσει και να κοιτάξει. Να δει τα Σόδομα και τα Γόμορα να καταστρέφονται. Και τί είδε λοιπόν; Γιατί αυτό που είδε η μυθική γυναίκα του Λωτ ήταν τόσο τρομερό που έπρεπε να μεταμορφωθεί σε στήλη άλατος;
"Τί ήταν λοιπόν αυτό που είδε, που άξιζε μια τέτοια τιμωρία;", αναρωτιέται η Ιωάννα Μπουραζοπούλου -και μας κινεί την περιέργεια, προκαλώντας μας να κοιτάξουμε κι εμείς, με τον κίνδυνο βέβαια να μεταμορφωθούμε κι εμείς σε αλάτι.
Σ'αυτό το μυστηριώδες μωβ αλάτι που έπλασε η οργιώδης φαντασία της, που μ'αυτό έπνιξε τον κόσμο όλο και δημιούργησε έναν νέο χάρτη. Και στη μέση αυτού του νέου χάρτη, του πλημμυρισμένου, τοποθέτησε τα σύγχρονα Σόδομα, την "Αποικία". Πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα, εκεί που αναβλύζει, λέει, το ιώδες αλάτι, η μεταμορφωμένη γυναίκα του Λωτ, εκεί που παράγεται το εθιστικό μυστήριο, εκεί βρίσκονται τα σύγχρονα Σόδομα. Που όμως είναι ήρεμα, καλοκουρδισμένα, λιμνάζοντα. Από την τρυφηλότητα των μυθικών διδύμων πόλεων, στην σύγχρονη Αποικία δεν έχει απομείνει παρά μόνο η απληστία. Και ο αμοραλισμός. Και ο φόβος. Και κυρίως, η ενοχή.
Στα σύγχρονα Σόδομα που περιγράφονται στο βιβλίο, οι πάντες είναι εθελουσίως υποταγμένοι, έχοντας εκχωρήσει την ελευθερία τους σ'εναν αόρατο άρχοντα. Σ'αυτόν που εξουσιάζει το εθιστικό αλάτι. Στην πραγματικότητα όμως είναι υποταγμένοι στις ενοχές τους, στις ενοχές για τον κόσμο που άφησαν πίσω. Και στον φόβο πως αυτός ο κόσμος θα τους αναζητήσει. Βρίσκονται εκούσια αποκλεισμένοι, γνωρίζοντας τη διέξοδο αλλά αρνούμενοι να την αντικρύσουν: σαν τους δυστυχισμένους μπουρζουάδες που έκλεισε στην έπαυλη ο Μπουνιουέλ. Μέχρι που στην Αποικία θα έρθει ένας πραγματικός "Άγγελος Εξολοθρευτής". Ασκώντας την μυστήρια γοητεία που ασκεί ο αινιγματικός επισκέπτης στο "Θεώρημα" του Παζολίνι, θα εμφανιστεί ένα μυστήριο πλάσμα που θα ταρακουνήσει τα ελώδη νερά της Αποικίας και θα προκαλέσει τους παρατημένους, παραδομένους Αποίκους να κάψουν οι ίδιοι την καταραμένη πολιτεία τους. Και να τη δουν οι ίδιοι να καταστρέφεται..
Και τί είδαν λοιπόν; Τί είδαμε εμείς, οι μάρτυρες της καταστροφής;
Το θέαμα δεν ήταν φαντασμαγορικό, μα είναι σκληρό και αληθινό. Και ταυτόχρονα, λίγο αισιόδοξο. Γιατί το τίμημα της γνώσης δεν μπορεί ποτέ να είναι η τιμωρία.

[Στα νησιά έμεινα πίσω ως προς τα κινηματογραφικά, έπιασα όμως τα βιβλία. Για το συγκεκριμένο, με παρακίνησαν πολλοί γνωστοί και τελικά δεν το μετάνιωσα -ίσως μόνο γιατί κάηκα από τον ήλιο, παρασυρμένη από την πλοκή του..]

20 ταινίες για 20 κεράκια

I'm a year older!

Μια λίστα που θα αλλάζει χρόνο με το χρόνο,
20 ταινίες, χωρίς σειρά και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, για τα 20 χρόνια:

Amarcord
Happiness
The Thomas Crown Affair
Casablanca
In the Mood For Love
The Usual Suspects
Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain
North By Northwest
American Beauty
Eternal Sunshine Of A Spottless Mind
8 1/2
Das Leben Der Anderen
Wild Strawberries
Η Καλπικη Λιρα
Eduart Scissorhands
OldBoy
Underground
Monty Python's Meaning Of Life
Les Invasions Barbares
El Angel Exterminador

"I crave white on white and black, but my thoughts race in glorious techniocolour, prodding me awake, whipping away the warm blanket of invisibility every time it swears my mind in nothing"





[Sarah Kane, Crave. Φωτογραφίες από καλοκαιρινές διακοπές]

"Ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά Ν2: η μεγάλη περιδίνηση", του Αλέξη Δερμεντζόγλου

Διαβάζοντας αυτές τις «ιστορίες», στο μυαλό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε ένα κινηματογραφικό γαϊτανάκι –όμοιο μ’ αυτό που τρέχει στο μυαλό του συγγραφέα: Κάθε σκηνή έφερνε στο νου μια άλλη σκηνή, κάθε χαρακτήρας τραβούσε από το χέρι έναν άλλο χαρακτήρα, κάθε ιστορία μπλεκόταν στο σενάριο μιας άλλης ιστορίας και κάθε ταινία έδινε έτσι τη σειρά της σε μια άλλη ταινία σ’ενα συνειρμικό γαϊτανάκι εικόνων χωρίς ουσιαστικά τελειωμό. Και δημιουργήθηκαν έτσι αβίαστα θεματικές ενότητες, προέκυψαν συνδετικοί κρίκοι ταινιών και σκηνοθετών, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο σύνολο που μέσα του χώρεσαν κάθε είδους ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά της τελευταίας 10ετίας.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά» του Αλέξη Δερμεντζόγλου δεν είναι επουδενί ένα κινηματογραφικό εγχειρίδιο, δεν είναι οδηγός ταινιών, δεν είναι κριτική αποτίμηση. Δεν έχει την επιστημονικοφανή έπαρση ενός επαγγελματία κριτικού ούτε την αλαζονεία μιας δήθεν αυθεντίας. Αντίθετα είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τη λαχτάρα ενός ερασιτέχνη -με την κυριολεκτική έννοια του όρου- και την αφοσίωση ενός ανθρώπου που καταναλώνει εικόνες όπως αναπνέει.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά», διηγούνται απλά και ανεπιτήδευτα ιστορίες. Ιστορίες και σκέψεις προσωπικές, που δημιουργήθηκαν στο μυαλό του συγγραφέα καθώς παρακολουθούσε αδιάλειπτα τα κινηματογραφικά έργα. Σκέψεις και ιστορίες που δημιουργούνται στο μυαλό όλων μας όταν βρισκόμαστε στα σκοτεινά καθίσματα απέναντι από τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Είναι σκέψεις που δεν χρειάζεται -δεν μπορεί- να είναι αξιολογικές. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχουν αξία. Και γι’αυτό διαφέρουν στον καθένα μας.
Οι «ιστορίες» αυτές θα είναι αναμφίβολα μια αφορμή για κάθε κινηματογραφόφιλο να πλάσει τις δικές του ιστορίες, διαφωνώντας ή συμφωνώντας με τις επιλογές του συγγραφέα, προσθέτοντας ονόματα και τίτλους που τυχόν λείπουν, αναπολώντας τις δικές του, προσωπικές σκηνές, αξιολογώντας τις δικές του αγαπημένες ταινίες και συνδέοντάς τες με άλλες, περισσότερο ή λιγότερο αγαπημένες, αλλά πάντα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο σημαντικές. Ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, παίζοντας συνεχώς με το μοτίβο της απώλειας και της απουσίας, γεμίζει το κενό αυτό με ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά, βουτώντας στη δίνη των κινηματογραφικών εικόνων. Και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, μας καλεί κι εμάς σ’αυτή την περιδίνηση.

Μια κινηματογραφική πρό(σ)κληση σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι εικόνων και ταυτόχρονα ένα ουσιαστικό μάθημα για την ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, μέσα από ιστορίες που, χωρίς να το γνωρίζουμε, μοιραστήκαμε στις σκοτεινές αίθουσες.

[το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερωδιός, όπως και το πρώτο μέρος]

"Scenes of a sexual nature", του Εd Bloom

Σ’ένα ηλιόλουστο πάρκο στο κέντρο του μουντού Λονδίνου διασταυρώνονται οι ανοιχτές καρδιές μια χούφτας ανθρώπων. Λίγα μόλις μέτρα μακριά από τους πολύβουους δρόμους της μητρόπολης, οι ρυθμοί χαλαρώνουν και άνθρωποι κάθε ηλικίας, χρώματος και φύλου επιδίδονται σε ένα ατέρμονο παιχνίδι φλερταρίσματος: Σχέσεις που ξεκινούν, σχέσεις που τελειώνουν πριν καν ξεκινήσουν, σχέσεις που δεν ξεκίνησαν ποτέ, σχέσεις που χάθηκαν και στην πορεία αναζωπυρώθηκαν. Θραύσματα διαλόγων που δεν ξέρουμε πότε ξεκίνησαν κι ούτε πότε θα τελειώσουν, ερωτικά καλέσματα, βλέμματα, αποκρίσεις. Κάθε κουβέντα και μια προσπάθεια για επαφή. Βρετανικό φλέγμα αλλά και αμηχανία, πρόκληση αλλά και αποθάρρυνση, αποδοχή αλλά και απόρριψη. Μια συνεχής διελκυστίνδα ανάμεσα στον έρωτα και το σεξ, κι όλα αυτά στη διάρκεια μερικών ανέμελων περιπάτων σ’ενα πάρκο, στο διάλειμμα μια τυχαίας μέρας.

Ένα ζευγάρι που χωρίζει, ένα ζευγάρι που τσακώνεται, ένα ζευγάρι που γνωρίζεται, ένας μυστήριος άνδρας που φλερτάρει μια -όχι και τόσο- αθώα κοπέλα, ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων που προσπαθεί να ανανεώσει τη σχέση του, δυο ηλικιωμένοι που ανακαλύπτουν τον χαμένο νεανικό τους έρωτα.
Σχέσεις διαφορετικές, ανάγκες κοινές, συναισθήματα αντιφατικά, διάλογοι διασταυρούμενοι, κι ένα κοινό μονοπάτι: αυτό του έρωτα -που, αν και κοινό για όλους, κρύβει για τον καθένα μας έναν διαφορετικό προορισμό.