"Ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά Ν2: η μεγάλη περιδίνηση", του Αλέξη Δερμεντζόγλου

Διαβάζοντας αυτές τις «ιστορίες», στο μυαλό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε ένα κινηματογραφικό γαϊτανάκι –όμοιο μ’ αυτό που τρέχει στο μυαλό του συγγραφέα: Κάθε σκηνή έφερνε στο νου μια άλλη σκηνή, κάθε χαρακτήρας τραβούσε από το χέρι έναν άλλο χαρακτήρα, κάθε ιστορία μπλεκόταν στο σενάριο μιας άλλης ιστορίας και κάθε ταινία έδινε έτσι τη σειρά της σε μια άλλη ταινία σ’ενα συνειρμικό γαϊτανάκι εικόνων χωρίς ουσιαστικά τελειωμό. Και δημιουργήθηκαν έτσι αβίαστα θεματικές ενότητες, προέκυψαν συνδετικοί κρίκοι ταινιών και σκηνοθετών, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο σύνολο που μέσα του χώρεσαν κάθε είδους ιστορίες από το αμερικανικό σινεμά της τελευταίας 10ετίας.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά» του Αλέξη Δερμεντζόγλου δεν είναι επουδενί ένα κινηματογραφικό εγχειρίδιο, δεν είναι οδηγός ταινιών, δεν είναι κριτική αποτίμηση. Δεν έχει την επιστημονικοφανή έπαρση ενός επαγγελματία κριτικού ούτε την αλαζονεία μιας δήθεν αυθεντίας. Αντίθετα είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τη λαχτάρα ενός ερασιτέχνη -με την κυριολεκτική έννοια του όρου- και την αφοσίωση ενός ανθρώπου που καταναλώνει εικόνες όπως αναπνέει.
Οι «ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά», διηγούνται απλά και ανεπιτήδευτα ιστορίες. Ιστορίες και σκέψεις προσωπικές, που δημιουργήθηκαν στο μυαλό του συγγραφέα καθώς παρακολουθούσε αδιάλειπτα τα κινηματογραφικά έργα. Σκέψεις και ιστορίες που δημιουργούνται στο μυαλό όλων μας όταν βρισκόμαστε στα σκοτεινά καθίσματα απέναντι από τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Είναι σκέψεις που δεν χρειάζεται -δεν μπορεί- να είναι αξιολογικές. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχουν αξία. Και γι’αυτό διαφέρουν στον καθένα μας.
Οι «ιστορίες» αυτές θα είναι αναμφίβολα μια αφορμή για κάθε κινηματογραφόφιλο να πλάσει τις δικές του ιστορίες, διαφωνώντας ή συμφωνώντας με τις επιλογές του συγγραφέα, προσθέτοντας ονόματα και τίτλους που τυχόν λείπουν, αναπολώντας τις δικές του, προσωπικές σκηνές, αξιολογώντας τις δικές του αγαπημένες ταινίες και συνδέοντάς τες με άλλες, περισσότερο ή λιγότερο αγαπημένες, αλλά πάντα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο σημαντικές. Ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, παίζοντας συνεχώς με το μοτίβο της απώλειας και της απουσίας, γεμίζει το κενό αυτό με ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά, βουτώντας στη δίνη των κινηματογραφικών εικόνων. Και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, μας καλεί κι εμάς σ’αυτή την περιδίνηση.

Μια κινηματογραφική πρό(σ)κληση σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι εικόνων και ταυτόχρονα ένα ουσιαστικό μάθημα για την ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, μέσα από ιστορίες που, χωρίς να το γνωρίζουμε, μοιραστήκαμε στις σκοτεινές αίθουσες.

[το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερωδιός, όπως και το πρώτο μέρος]