"Τί είδε η γυναίκα του Λωτ;", της Ιωάννας Μπουραζοπούλου

'Οταν όλα καίγονταν, τη στιγμή του τέλους, ένας άνθρωπος είχε το θάρρος (-ή πιο απλά την ακατανίκητη περιέργεια) να γυρίσει και να κοιτάξει. Να δει τα Σόδομα και τα Γόμορα να καταστρέφονται. Και τί είδε λοιπόν; Γιατί αυτό που είδε η μυθική γυναίκα του Λωτ ήταν τόσο τρομερό που έπρεπε να μεταμορφωθεί σε στήλη άλατος;
"Τί ήταν λοιπόν αυτό που είδε, που άξιζε μια τέτοια τιμωρία;", αναρωτιέται η Ιωάννα Μπουραζοπούλου -και μας κινεί την περιέργεια, προκαλώντας μας να κοιτάξουμε κι εμείς, με τον κίνδυνο βέβαια να μεταμορφωθούμε κι εμείς σε αλάτι.
Σ'αυτό το μυστηριώδες μωβ αλάτι που έπλασε η οργιώδης φαντασία της, που μ'αυτό έπνιξε τον κόσμο όλο και δημιούργησε έναν νέο χάρτη. Και στη μέση αυτού του νέου χάρτη, του πλημμυρισμένου, τοποθέτησε τα σύγχρονα Σόδομα, την "Αποικία". Πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα, εκεί που αναβλύζει, λέει, το ιώδες αλάτι, η μεταμορφωμένη γυναίκα του Λωτ, εκεί που παράγεται το εθιστικό μυστήριο, εκεί βρίσκονται τα σύγχρονα Σόδομα. Που όμως είναι ήρεμα, καλοκουρδισμένα, λιμνάζοντα. Από την τρυφηλότητα των μυθικών διδύμων πόλεων, στην σύγχρονη Αποικία δεν έχει απομείνει παρά μόνο η απληστία. Και ο αμοραλισμός. Και ο φόβος. Και κυρίως, η ενοχή.
Στα σύγχρονα Σόδομα που περιγράφονται στο βιβλίο, οι πάντες είναι εθελουσίως υποταγμένοι, έχοντας εκχωρήσει την ελευθερία τους σ'εναν αόρατο άρχοντα. Σ'αυτόν που εξουσιάζει το εθιστικό αλάτι. Στην πραγματικότητα όμως είναι υποταγμένοι στις ενοχές τους, στις ενοχές για τον κόσμο που άφησαν πίσω. Και στον φόβο πως αυτός ο κόσμος θα τους αναζητήσει. Βρίσκονται εκούσια αποκλεισμένοι, γνωρίζοντας τη διέξοδο αλλά αρνούμενοι να την αντικρύσουν: σαν τους δυστυχισμένους μπουρζουάδες που έκλεισε στην έπαυλη ο Μπουνιουέλ. Μέχρι που στην Αποικία θα έρθει ένας πραγματικός "Άγγελος Εξολοθρευτής". Ασκώντας την μυστήρια γοητεία που ασκεί ο αινιγματικός επισκέπτης στο "Θεώρημα" του Παζολίνι, θα εμφανιστεί ένα μυστήριο πλάσμα που θα ταρακουνήσει τα ελώδη νερά της Αποικίας και θα προκαλέσει τους παρατημένους, παραδομένους Αποίκους να κάψουν οι ίδιοι την καταραμένη πολιτεία τους. Και να τη δουν οι ίδιοι να καταστρέφεται..
Και τί είδαν λοιπόν; Τί είδαμε εμείς, οι μάρτυρες της καταστροφής;
Το θέαμα δεν ήταν φαντασμαγορικό, μα είναι σκληρό και αληθινό. Και ταυτόχρονα, λίγο αισιόδοξο. Γιατί το τίμημα της γνώσης δεν μπορεί ποτέ να είναι η τιμωρία.

[Στα νησιά έμεινα πίσω ως προς τα κινηματογραφικά, έπιασα όμως τα βιβλία. Για το συγκεκριμένο, με παρακίνησαν πολλοί γνωστοί και τελικά δεν το μετάνιωσα -ίσως μόνο γιατί κάηκα από τον ήλιο, παρασυρμένη από την πλοκή του..]