[επαναφέρω το ποστ στην αρχή, μιας και αύριο βγαίνει η ταινία στις αίθουσες και είναι επίκαιρο..]
«Ο Θεός θα τους συγχωρήσει. Θα τους συγχωρήσει και θα τους αφήσει να πάνε στον Παράδεισο. Δεν μπορώ να ζήσω γνωρίζοντας αυτό», μονολογεί στα σκοτεινά ο Ρίτσαρντ, και ως άλλος άγγελος-αξολοθρευτής βουτά αποφασιστικά τα χέρια του στο αίμα.
Ένα φάντασμα από το παρελθόν, ο αδύναμος Άντονυ, ένας εκδικητής του παρόντος, ο αμείλικτος Ρίτσαρντ και μια ομάδα ναρκομανών μικροκακοποιών με ένα ένοχο μυστικό. Να οι τρεις άξονες που συνθέτουν αυτό το τραγικό τρίγωνο ύβρεως-τιμωρίας-κάθαρσης. Και τα χέρια όλων, βαμμένα με αίμα. Είτε για παιχνίδι, είτε από φόβο, είτε από αδυναμία αντίδρασης, είτε για εκδίκηση, είναι όλοι συνένοχοι σε ένα φαύλο κύκλο που ξεκινά με αίμα και δεν μπορεί να κλείσει παρά μόνο με τον ίδιο τρόπο.
Όλα άρχισαν με μερικά επικίνδυνα «παιχνίδια» εις βάρος του αγαθού και διανοητικά καθυστερημένου Άντονυ. Παιχνίδια που μετεξελίχθηκαν σε βασανιστήρια με τραγικά αποτελέσματα, και που φέρνουν, χρόνια μετά, τον αδεφό του, τον απόστρατο Ρίτσαρντ, στη θέση του εκδικητή. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ο θάνατος είναι η μόνη τιμωρία. Και θα επιτευχθεί με κάθε μέσο, μέχρι το τέλος.
Λιτές γραμμές, απλά μέσα, καθαρή γραφή μα ένα σύνθετο τελικά αποτέλεσμα, με ένα συγκλονιστικά τραγικό τελειωτικό χτύπημα, που αφήνει τον κύκλο ημιτελή και το αίμα να στάζει από χέρια που τρέμουν από τύψεις και συνενοχή.
Το φάντασμα μπορεί να εξιλεώθηκε από το αίμα, μα τα παπούτσια του νεκρού δε θα ξαναφορεθούν ποτέ. Και οι τύψεις θα παραμείνουν, βαραίνοντας τους αδύναμους ώμους του τελευταίου επιζώντα, του μόνου που δεν κατάφερε να πεθάνει..
[Είναι όμορφο όταν άνθρωποι με κέφι ξεκινάνε κάτι καινούργιο. Ακόμα καλύτερα όταν αυτούς τους ανθρώπους τους έχεις μες στην καρδιά σου. Όταν, δε, το πείραμα ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, δεν μπορείς παρά να το στηρίξεις με χαρά.
Η ταινία αυτή βγαίνει στους κινηματογράφους από 14/6 από τη νεοσύστατη Seven Films. Αν κρίνω από τα διαμαντάκια που είδα στο καλοκαιρινό της πρόγραμμα, καλώς τη δεχτήκαμε!]
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Yes για την ταινία (πάντα μια ιστορία εκδίκησης είναι χρήσιμη και ευπρόσδεκτη), yes για τη Seven Films (χάσανε όσοι σνόμπαραν την προβολή), αλλά τώρα που είπες για παπούτσια νεκρού θυμήθηκα τη short story του Hemingway που είναι ανατριχιαστικά ιδιοφυής και so sad και φυσικά δεν έχει άμεση σχέση με το ποστ σου, εκτός αν τη συνδυάσουμε με τα γενικότερα themes της υπόδησης και του θανάτου. LOL
For sale: baby shoes, never worn.
Τέλειο? Αυτός ο Ernest θα πάει μπροστά, you read it here first.
Wow. H (really) (very) short story ειναι απλα ιδιοφυης [thanks for sharing the wisdom]!!!
Πραγματι αυτος ο σοβαρος κυριος Ερνεστος φαινεται συγγραφικο ταλαντο (we saw him first-μπορουμε να γινουμε κυνηγοι ταλεντων). Ομως πρεπει να αφησει τη δουλεια που κανει τωρα (νομιζω ειναι μπαρμαν; κατι μπλεξιματα με daiquiri μαθαινω).
Κάθε τι καινούργιο εμπεριέχει και κάτι αισιόδοξο:)
Το στόρυ μου θύμισε κάπως,τηρουμένων των αναλογιών το [ Sleepers ] Τέσσερα αγόρια φτωχογειτονιάς της Νέας Υόρκης ατακτούν και στη συνέχεια αποστέλλονται στη φυλακή και στην Κόλαση. Οταν αποφυλακίζονται, οργανώνουν και εκτελούν σχέδιο εκδίκησης και τιμωρίας των βασανιστών τους. Σε σκηνοθεσία του Μπάρι Λέβινσον με Κέβιν Μπέικον, Τζέισον Πάτρικ, Μπραντ Πιτ. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο και ο Ντάστιν Χόφμαν σε δεύτερους ρόλους.
Ωραιο το Sleepers, καισαρα! Βεβαια εχω τραυματικη εμπειρια με αυτη την ταινια, γιατι την ειχα δει πολυ πολυ μικρη και κατι με ειχε τρομαξει ιδαιτερα βλεποντας τη και μετα εβλεπα για 2 βραδυα εφιαλτες σχετικους με την ταινια. Απο τοτε αργησα πολυ να την ξαναδω!! :))
πολύ καλή ταινία
νομίζω πώς είναι μια παραλλαγή του GET CARTER 1971.είναι ακριβώς το ίδιο στορυ.
Post a Comment