Αυλαια

[Πολλες παραστασεις αυτη τη χρονια, θα ερθουν κι αλλες πιθανως. Σημερα μια συντομη αναφορα σ'οσες μου κινησαν το ενδιαφερον μεχρι τωρα, με ανακατη σειρα (πολλες απο τις παραστασεις εχουν ηδη κατεβει)]

Δαφνις & Χλοη, ταξιδι αναψυχης: ενα ταξιδι στην παιδικοτητα και τον αυτοσχεδιασμο, ενας υμνος στην παιδικοτητα και τη.. μωρια, χρηισμοποιωντας τα πρωτογενη υλικα του θεατρου. Ενα ιδιοφυες παιχνιδι που προσωπικα με παρεσυρε. (θεατρο Πορεια)

GoΛFΩ version 2.3 beta: Ποιμενικο ειδυλλιο και γιαπωνεζικα manga, ενας συνδυασμος εκρηκτικος -και που ευκολα γινεται γελοιος. Ομως στο πιο επιτυχημενο θεατρικο πειραμα της χρονιας, στο αγαπημενο Bios, βγηκε μια παρασταση απολαυστικη, πρωτοτυπη και ιδιαιτερη, με απολυτο σεβασμο στο πνευμα της αγαπητης βοσκοπουλας (με το κειμενο απο το πρωτοτυπο).

Οι αγριοι (ή ο αντρας με τα θλιμμενα ματια): Ενας συνδυασμος απο Dogville και Χανεκε, ενα συγχρονο εργο ιδιαιτερο σε μια εξαιρετικα καλοστημενη παρασταση με καταπληκτικες ερμηνειες (τι να πει κανεις για Ξαφη, Σαουλιδου, Σαμαρα; la creme de la creme!) στον Εξωστη του Αμορε. Αδηφαγα πλασματα με αγαθα προσωπεια σε μια πανεξυπνη και σκληρη αλληγορια πανω στην αλλοτριωση (κοινωνικη και προσωπικη).

Νοσφερατου Διδοντικους: Μαυρη, δαιμονικη, βρικολακιασμενη κωμωδια που μας ταξιδευει στα Καρπαθια για μια επισκεψη στον πυργο του αγαπητου Κομη. Αλλη μια παρασταση με ταπεινα υλικα, μα με υπεροχο αποτελεσμα. Αυτος ο Νοσφερατου ας το ρουφηξει το αιμα μας! (θεατρο της Ανοιξης)

Τσινετσιτα: Ενα σινεφιλικο ανεκδοτοτο, καθε μια σκηνη "κατι σου θυμιζει", καθε φραση και σκηνη απο μια αναφορα. Ενας κλεφτης ποδηλατων συναντα την Καμπιρια και ζητα να ζησει μια Dolce Vita -μα η Via Venetto ειναι τοσο μακρια απο τη Via Garibaldi.. Δυο πορνες θα αναζητησουν τη δοξα της τσινετσιτα και εμεις ακολουθωντας τες θα βουτηξουμε στη νοσταλγια ενος cinema paradiso. (θεατρο Αλικη)

Ενα ονειρο (κατα το ονειρο Θερινης Νυχτας): Ο personal favourite Μαστορακης εφτιαξε με υλικο ονειρων μια συγχρονη διασκευη του διαχρονικου εργου του Σεξπηρ. Δεν εχω πολλα να πω: ενα ονειρο! (στο υπογειο του Θεατρου Τεχνης).

Επτα Λογικες Απαντησεις: Καμια απαντηση. Μονο ερωτησεις. Λογικες ή παραλογες, μας βομβαριζουν σαν γροθιες στο στομαχι. Η συγχρονη ελληνικη δραματουργια στα καλυτερα της.(Απλο θεατρο)

Ερρικος ο Δ': Αν και κατα τη γνωμη μου ηταν μια παρασταση πολυ "επεξηγηματικη" και διδακτικη, δεν μπορω να μην υποκλιθω στα σκηνικα και τα κοστουμια του Διονυση Φωτοπουλου, αλλα και στην ιδιοφυια του αγαπημενου μου Πιραντελλο.

Πολυ κακο και τιποτα: Μια ακροβασια του Ρηγου αναμεσα σε κλασικα αποσπματα απο κειμενα του Σεξπηρ και στην exrtavagant κιτσερελα, με συγχρονο soundtrack και χορογραφιες. Υπηρχαν στιγμες που η παρασταση απογειωνονταν και στιγμες που γινοταν υπερβολικη χωρις λογο. Η μοναχικη χορογραφια ομως του Hope there's someone του σπαρακτικου Antony καθως και η χορογραφια τελους, μου καρφωθηκαν κατευθειαν στην καρδια.

(δεν θυμαμαι αλλα προς στιγμην, ομως σιγουρα κατι ξεχναω. Πιθανον να επανελθω με update)