"Trois Couleurs", του Krzysztof Kieslowski

Bleu [Liberté?] : Απώλεια, παραίτηση και θάνατος -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο κόσμος γύρω γίνεται εχθρός, η αγάπη πόνος και προδοσία, η ανάμνηση πληγή ανοιχτή και η ζωή άχθος ασήκωτο. Πως απελευθερώνεσαι από τη σκιά μιας ζωής που είναι μόνο βάρος; Η Julie επιλέγει να κλειστεί ερμητικά, να απαρνηθεί τα πάντα, ανθρώπους και συναισθήματα, για να νιώσει ελεύθερη από τη δέσμευση που κατέληξε να είναι η σχέση με τους άλλους. Όμως ο άνθρωπος είναι μισός χωρίς τον άλλον. Σαν την ανολοκλήρωτη συμφωνία του Patrice που μιλά για την αγάπη και την ένωση, μα μένει μετέωρη, μ'ένα σπαρακτικό μοτίβο να επαναλαμβάνεται ικετευτικά και να αποζητά επίμονα το τελευταίο του μέρος. Που θα έρθει, ανέλπιστα, όταν η Julie θα βρει το σωστό δρόμο για την πραγματική απελευθέρωση. Μια ταινία για την ελευθερία; Περισσότερο, μια ταινία για την αγάπη.

Blanc [Égalité?]: Μια σχέση άνιση. Ο Karol αγαπά, έχει ανάγκη, λατρεύει. Η Dominique δεν αντέχει άλλο. Τον σπρώχνει μακριά, τον διώχνει, δεν έχει άλλα αποθέματα αγάπης. Ο Karol μόνος, ξένος στη σχέση του, ξένος στη χώρα που τον φιλοξενεί, κάνει μαθήματα μήπως μάθει τη γλώσσα, μήπως μάθει να αγαπά με άλλο τρόπο. Μόνος με μια βαλίτσα στην χιονισμένη πατρίδα του, κι εκείνη στην άλλη άκρη του ακουστικού να τον πληγώνει. Ποιός είπε οτι όλοι στην αγάπη είναι ίσοι; O Karol το ελπίζει, το πιστεύει, και δε θα το βάλει κάτω μέχρι να πληρωθεί με το νόμισμα που πιστεύει πως του αξίζει. Μια ταινία για την ισότητα; Περισσότερο, μια ταινία για την ελπίδα.

Rouge [Fraternité?]: Μπορεί το γλυκό φως της ευαίσθητης Valentine να ζεστάνει το ψυχρό σκοτάδι του κυνικού γέρου Δικαστή; Συνειδητά αποσυρμένος από μια ζωή που τον πλήγωσε, ζει λανθάνων, χωρίς να ζει, κρυφακούγοντας και επικρίνοντας τις ζωές των άλλων. Συμπτώσεις απανωτές σαν προδιαγεγραμμένα παιχνίδια της μοίρας, θα ανοίξουν μια χαραμάδα στην πόρτα του δικαστή και η Valentine θα προχωρήσει διακριτικά, μα επίμονα μέσα στην καρδιά του. Και ο νεαρός φέρελπις Auguste, η τύχη τί επιφυλάσσει γι'αυτόν; Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο, και καθρεφτίζεται στα μάτια του γέρου δικαστή, ή η διαδρομή μπορεί να αλλάξει; Κι όμως μπορεί, μόνο όμως αν πιστέψει πως μπορεί να ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι, ακόμα ίσως και αντίθετα από τα σχέδια της μοίρας. Μια ταινία για την αδερφοσύνη; Περισσότερο, μια ταινία για την πίστη.

"Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη".

Se7en + 1

[Φταίει που η πρόσκληση είναι του εκλεκτού και αγαπημένου etalon που δεν μπορώ να του αρνηθώ τίποτα. Επειδή όμως εδώ είναι κατά βάση κινηματογραφικό το περιβάλλον, παραλλάσσω λίγο τους "κανόνες".
7+1 στιγμές του 2007, μέσα από τις ταινίες που αυτές συνδυάστηκαν, για όποιο λόγο, μέσα στο μυαλό μου. Τις ταινίες, παλιές ή καινούργιες, τις γνωρίζετε. Τις στιγμές, τις κρατάω για μένα, αφήνοντάς σας μια μικρή γεύση]

1. [La Μome] Γιατί κάποιες αναμνήσεις είναι ακόμα πιο όμορφες όταν αποκτούν σάρκα και οστά. Ο χρόνος ίσως να είναι διαφορετικός, αλλά όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το συναίσθημα μπορεί να μοιάζει πολύ..

2. [Inland Empire] Κάποιοι ερωτεύονται εύκολα, κάποιοι πιο δύσκολα. Υπάρχουν κάποιες φορές που βρίσκεις, νομίζεις, κάτι πολύ κοντά σ'αυτό που εσύ ονομάζεις τέλειο. Τότε ακόμα και ο παρανοϊκός κόσμος του Lynch μπορεί να μοιάσει ρομαντικός..

3. [The Apartement] Για έναν άνθρωπο που νόμιζε (ήλπιζε) πως θα αργήσει αρκετά να αφήσει την οικογενειακή εστία, οι μετακομίσεις πάντα μοιάζουν σκληρές. Άλλο αν οι μετακινήσεις, προκύπτουν, εκ των υστέρων, σε καλό.

4. [The Boondock Saints] Πράγματι, δεν την ήξερα την ταινία, όπως έλεγε η πρόβλεψη. Την έμαθα κι αυτή, όπως και κάτι άλλο. Μάλλον πιο σημαντικό. Και υπόσχομαι να δω και την ταινία μες στο 2008..

5. [It's a Wonderful Life] Γιατί οικογένεια, όπου κι αν βρίσκονται διασκορπισμένα τα μέλη της, δεν είναι τίποτε άλλο από τεσσερα ζευγάρια κάλτσες που προεξέχουν από την κουβέρτα στον καναπέ και τέσσερα ζευγάρια μάτια που δακρύζουν (κρυφά πάντα από τα υπόλοιπα) οταν ο χρεοκοπημένος George Bailey συνειδητοποιεί την υπέροχη ζωή του.

6. [Das Leben Der Anderen] Γιατί κάποιες φορές, δεν μας χρειάζονται οι ιαχές και οι αλαλαγμοί χαράς. Τουλάχιστον σε εμένα αρκεί αυτό το μικρό νεύμα και καταλαβαίνω την αποδοχή, όταν την έχω ανάγκη -από αυτούς, κυρίως, που το έχω ανάγκη.

7. [Little Miss Sunshine] Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές εκτός από ξενύχτια και μεθύσια και άλλα τέτοια (πράγματι) όμορφα, είναι να ξυπνάω από τον ήλιο που αφήνω να περάσει ανάμεσα από τα δάχτυλά μου και να με τυφλώνει.

+1. [Τhe Fountain] Γιατί οι εκπλήξεις έρχονται όταν πραγματικά δεν τις περιμένεις. Και το τέλος (που τόσο φοβάσαι μα κατά βάθος αποζητάς) δεν έρχεται τότε ειδικά που το περιμένεις μοιρολατρικά..

"The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford", του Andrew Dominik

Η ιστορία, πράγματι, εξαντλείται σε μια φράση: Ο ατρόμητος, θρυλικός παράνομος Τζέσε θα δολοφονηθεί από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, μέλος της συμμορίας του. Πώς όμως αποτυπώνεται αυτή η ιστορία στο πανί και πώς κλιμακώνεται η ένταση από την αρχή μέχρι την προεξαναγγελθείσα δολοφονία;
Μια διήγηση μέσα από εικόνες και βλέμματα. Μια διαδρομή μοναχική, μέσα από ωκεανούς από σταχυα, μέσα από θολές εικόνες, σε μια Δύση που είναι άγρια λόγω της λιτότητας και της υπόγειας έντασής της κι όχι λόγω των εκκωφαντικών πυροβολισμών. Ο Τζέσε εκεί είναι ένας θρύλος όχι μόνο γιατί σκορπά τον θάνατο αλλά γιατί καλλιεργεί τον φόβο. Κι ο Ρόμπερτ Φορντ έχει μεγαλώσει με τον θρύλο αυτό. Με το δικό του είδωλο της εποχής. Τον θαυμάζει, τον ζηλεύει, τον φθονεί.
"Θέλεις να γίνεις όπως εγώ, ή θέλεις να γίνεις εγώ", τον ρωτά κάποια στιγμή ο Τζέσε, που γνωρίζει -όπως πάντα- από την αρχή τι ακριβώς πρόκειται να ακολουθήσει. Που, όπως ακριβώς καλλιεργεί το φόβο, καλλιεργεί εντελώς συνειδητά και το φθόνο. Και προετοιμάζει το έδαφος για το τέλος του. Αργά, συστηματικά και υπόκωφα ανοίγει το δρόμο για μια λυτρωτική τελικά δολοφονία από τον μικρό και ασήμαντο (μα πάντως συνειδητά επιλεγμένο), τον καταπιεσμένο, τον παραμελημένο κι ελαφρώς παράφρονα Μπομπ Φορντ που ζει για να ταυτιστεί με το είδωλό του. Που ζει για να κάνει το εγώ του Τζεσε δικό του εγώ. Και τη στιγμή που θα νιώσει πως το καταφέρνει (τη στιγμή ακριβώς που ο Τζεσε του έχει δώσει τη δυνατότητα να το πιστέψει), θα σηκώσει το όπλο εναντίον του σε μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία - αυτοκτονία. Και που βέβαια, δε θα του δώσει πίσω τίποτα από αυτά που ήλπιζε.
Το στιγμαία σταθερό του χέρι θα αρχίσει και πάλι να τρέμει, η στιγμιαία λάμψη στο βλέμμα του θα σβήσει άμεσα και θα επανάλθει το θολό και απλανές της ανυπαρξίας και, φυσικά, η ιστορία δε θα είναι λιγοτερο αμείλικτη: Ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ δολοφόνησε τον ηρωικό Τζέσε Τζειμς. Κι αυτή είναι η πιο σκληρή τιμωρία.

[Καλή χρονιά σε όλους!
To κείμενο, με μικρές διαφοροποιήσεις, είχε γραφτεί την περίοδο του φεστιβάλ για το sevenfilmgallery.
Σε λιγότερο από 15 μέρες θα τα λέμε στα γαλλικά πλέον.
Καλή χρονιά και πάλι με ωραίες εικόνες και στιγμές!!]