Δεν ειχα προλαβει να τον γνωρισω περισσοτερο, ουτε τον γνωριζα απο παλια. Φετος μου πρωτοεμφανιστηκε, οπως σε πολλους αλλους, μεσα απο τη μεγαλη οθονη, με το υγρο του βλεμμα που καταφερε αυτοστιγμει να κατακτησει τις ζωες μας, τις ζωες των αλλων.
Η δικη του ζωη ηταν απο καιρο αλλου. Και το γνωριζε για χρονια.
Δεν ξερω γιατι η ειδηση του θανατου του με ταραξε τοσο πολυ.
Ισως ειναι πεζο, ισως ειναι επειδη φετος ειδα μεζαμενες τοσες ταινιες του, προσπαθωντας να καλυψω το χαμενο χρονο, μιας και μετα τη μεγαλη "ανακαλυψη" μου οταν στην αρχη της χρονιας τον ειδα στο "Das Leben Der Anderen", αρχισα να ψαχνω μανιωδως τη φιλμογραφια του και να βλεπω οσες περισσοτερες ταινιες του βρηκα. Ενιωθα ετσι σαν να τον παρακολουθω χρονια.
Ομως δεν ειναι μονο αυτο. Δεν ειναι αυτο.
Ειναι ο τροπος που με αγγιζει, καθε φορα, οταν συνειδητοποιω πως ανθρωποι που γνωριζουν πως η τυχη, πως οι στατιστικες, πως η ζωη δεν φαινεται να ειναι με το μερος τους, και αυτοι παρολα αυτα, με πεισμα, παλευουν μεχρι το τελος.
Μια διεθνης αναγνωριση δεν ειναι βεβαια τιποτα, ειναι πολυ λιγο, μπροστα στο θανατο. Οταν ομως παιζεις μαζι του για χρονια και τον ξεγελας χρονο με το χρονο, μηνα με το μηνα, μερα με τη μερα, τουλαχιστον ας ξερεις πως ο αγωνας σου εχει αποτελεσμα. Οτι τον θανατο δεν τον ξεγελασες απλα, αλλα οτι του εβγαλες αυθαδικα τη γλωσσα. Οτι τον ξεπερασες, εστω και για λιγο, μεσα απο την τεχνη. Την τεχνη σου.
Ο Ulrich Muhe την ειχε την αναγνωριση στην πατριδα του, χρονια τωρα, μεσα απο πολυ επιτυχημενες ταινιες (αναζητηστε μερικες: "Funny Games", "Das Schloss", "Βenny's Video" του Χανεκε, "Αmen" του Γαβρα), επωνυμους ρολους σε πολλα θεατρικα εργα (ας μπορουσα να βρω την παρασταση "Blasted" της Sarah Kane που επαιζε προσπερσι στην Schaubuhne..) και δημοφιλεις τηλεοπτικες σειρες. Φετος ομως στοιχειωσε ολοκληρο τον κοσμο με το βλεμμα του. Και δακρυζαμε κι εμεις καθως ακουγε τη σονατα του καλου ανθρωπου, πονουσαμε κι εμεις καθως κρυφακουγε λαθραια τις ζωες των αλλων, λυτρωθηκαμε κι εμεις οταν τελικα εζησε την αληθινη ζωη.
Κι αυτος, μεσα απο την οθονη, ζουσε πραγματι μεσα απο τις ζωες των αλλων. Ζουσε λιγες στιγμες περισσοτερο μεσα απο τους χαρακτηρες που ερμηνευε, κι ετσι καθε μερα εδιωχνε το θανατο λιγο πιο μακρια.
Και τωρα, μεσα απο τους χαρακτηρες του, μεσα απο τις ταινιες του, μεσα απο τα βλεμματα μας, μεσα απο το θαυμασμο μας, μεσα απο τις ζωες των αλλων, θα ζει στο εξης αιωνια.
Δεν ειμαι καλη σε κανενος ειδους αποχαιρετισμους και ετσι δεν ξερω τι επιλογος ταιριαζει σε εναν τετοιο αποχαιρετισμο.
Θα δανειστω απο τον φιλο identity cafe και θα πω απλα,
Ulrich, das ist fur dich.