Cinetheatrical Monologues

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν πίστευα οτι τίθεται θέμα διλήμματος.

Ούτε τώρα το πιστεύω, αλλά πρώτη φορά χτες μου τέθηκε τόσο ρητά, και η απορία, ειλικρινής, μου έμεινε: "Κινηματογράφος ή θέατρο; Τί από τα δύο προτιμάς; Mα δεν μπορεί να σ'αρέσουν εξίσου, κάποιο θα πρέπει να προτιμάς από τα δύο.."

Από τη μία είναι η αμεσότητα, η ένταση, η παροδικότητα. Η αναπαράσταση της πραγματικότητας, συνήθως καθ'υπερβολην μα κι άλλες φορές με αξιοθαύμαστη ρεαλιστικότητα, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων. Μια πραγματικότητα στη σκηνή, άλλη πραγματικότητα στα καθίσματα, μα είναι εκεί, αληθινοί, χειροπιαστοί, δίπλα σου, αναπνέουν τον αέρα σου, ακούνε τη φωνή σου, τον ψίθυρό σου, αλλά είναι ταυτόχρονα σε μια άλλη πραγματικότητα, που σε δύο ώρες θα έχει εξαφανιστεί, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μια σύντομη μετάβαση στο "άλλο", μια μεταμόρφωση που γίνεται μπροστά σου, δίπλα σου. Δύο διαφορετικά, παράλληλα σύμπαντα, μα τα σύνορά τους δεν είναι σαφή. Σε κάθε παράσταση, το άλλο σύμπαν ξετυλίγεται νομίζεις για σένα, για λίγες ώρες, και μετά αυτή η διάσταση εξαφανίζεται από τον πραγματικό μας κόσμο. Αλλά και πάλι, το σύμπαν που δημιουργήθηκε έστω και για μια θέαση αντέχει στο διηνεκές, με τον τρόπο του. Αποτυπωμένο στο εσωτερικό μας σελιλόιντ. Που μπορεί να φθείρεται με το χρόνο, μα ζει ως ανάμνηση ενός κόσμου που για λίγο υπήρξε -και γι'αυτό το διάστημα ήταν πιο έντονος και από την πραγματικότητα που τον περιέβαλλε.

Από την άλλη υπάρχει το σελιλόιντ των απεριόριστων δυνατοτήτων. Της αναπαράστασης αλλά και της αποτύπωσης της πραγματικότητας. Της αμεσότητας, που όμως δεν είναι χειροπιαστή σαν τη θεατρική, γιατί με αυτή την πραγματικότητα σε χωρίζει ένα πανί, πολλές ώρες γυρισμάτων γεμάτες "cut" και επαναλήψεις. Αλλά σε ενώνει η αλήθεια της εικόνας. Μιας εικόνας χωρίς όρους. Η άλλη πραγματικότητα που ξετυλίγεται μπροστά σου, είναι ένας άλλος, απεριόριστος και αιώνιος κόσμος, που υπάρχει παράλληλα με τον δικό μας, τον πραγματικό. Ο κινηματογραφικός κόσμος δεν είναι θνησιγενής σαν τον θεατρικό. Είναι αιώνιος. Αποτυπώνεται και ζει στο διηνεκές. Με κάθε ταινία, δημιουργείται ένα παράλληλο σύμπαν, ερήμην σου, που ως θεατής δεν το βιώνεις εν τη γενέσει του όπως στο θέατρο, αλλά θα υπάρχει για πάντα, όχι ως ανάμνηση, αλλά ως εικόνα. Για σένα αλλά και για τους άλλους. Σαν καταφύγιο, σαν παγίδα, σα φυλακή και σαν σωτηρία από τον πραγματικό κόσμο. Πολλές φορές είναι πιο υπερβολικό και από τη φαντασία και άλλες φορές πιο αληθινό και από την καθημερινότητά σου. Μια εικόνα παντοδύναμη, που δεν έχει ανάγκη να υποταχθεί στους όρους της σκηνής. Η δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας είναι απεριόριστη -και είναι σχεδόν αδύνατον να μην της υποταχθείς, έστω και για λίγο. Ίσως όχι ολόκληρωτικά. Ίσως όχι κάθε φορά. Αλλά αυτός ο κόσμος είναι εκεί, και σε περιμένει για να βυθιστείς κάθε στιγμή στην αλήθεια του.

Ποιά ένταση είναι μεγαλύτερη; Η αμεσότητα της σκηνής, ή η πραγματικότητα της οθόνης;

Ποία αίσθηση είναι πιο έντονη; Ο ψίθυρος του θιάσου ή η καδραρισμένη γωνιά της οθόνης;

Ποιά στιγμή διαρκεί για πάντα; Ποιά αναπαράσταση είναι πιο αληθινή; Ποιά εικόνα κρύβει την αλήθεια μου; Σε ποιά πραγματικότητα να βυθιστώ;

..Πρέπει πραγματικά να διαλέξω;