Court metrage

[Μια ιστορια γελιου, για ταλεντα που πανε χαμενα]

Χτες βραδυ, παρακολουθωντας την τελετη ληξης του 20υ CrashFest (φεστιβαλ φοιτητικων και σπουδαστικων ταινιων), μ'επιασε ενα παραπονο. Γιατι ολοι αυτοι και οχι εγω; Γιατι να μην εχω γυρισει κι εγω καμια ταινιουλα αφου τοσο τον αγαπαω τον κινηματογραφο, και επεσα κατευθειαν στις κριτικες;
Μετα απο συντομη περισυλλογη, συνειδητοποιησα σοκαρισμενη γιατι πηρα τοσο νωρις τον λαθος δρομο. Μα, αγαπητε εαυτε -συνειδητοποιησα θριαμβευτικα- αφου εχεις ηδη γυρισει μια μικρου μηκους ταινια! Μαλιστα! Κι ηταν μια μια εμπειρια τοσο συγκλονιστικη αλλα και ρεζιλευτικη που εχει απωθηθει απο το μυαλο μου, συγχρονως ομως συνεχιζει να με επηρεαζει βαθυτατα, βολταροντας ελευθερα στο υποσυνειδητο μου.
Η συλληψη και η πραγματοποιηση της ταινιας εγινε τη βραδια πριν φυγω για Θεσσαλονικη, πριν 2 περιπου χρονια. Ειχαμε μαζευτει η στενη παρεα και αφου μεθυσαμε επαρκως σε καποιο club, βρεθηκαμε αξημερωτα για λογους που αυτη τη στιγμη αγνοω σε μια πλατεια/παρκο στο Παλαιο Φαληρο. Για επισης αγνωστους λογους, μια απο τις κοπελες που ηταν στην παρεα ειχε μαζι της βιντεοκαμερα. Αφου ειπαμε (και καναμε) διαφορες βλακειες, καποιος (οχι δεν ημουν εγω που να χτυπιεστε) εριξε καπως την ιδεα να γυρισουμε ενα ταινιακι. Η ιδεα βρηκε αμεσως γονιμο εδαφος (ημαστε ολοι ψωναρες και εγω συγκεκριμενα wannabe σηνοθετις) και ετσι με προχειρες ιδεες απο εδω και απο εκει, αρχισε να δημιουργειται το υποτυπωδεστατο σεναριο (το οποιο, σας διαβεβαιω, παρεμεινε υποτυπωδες μεχρι το τελος).
Η κεντρικη ιδεα βασιστηκε σε μια αλλη φιλη, η οποια μολις ειχε περασει Ψυχολογια. Εκεινη θα ηταν η ψυχολογος μας και εμεις οι διαφοροι «τρελοι» χαρακτηρες. Το βασικο concept ηταν οτι εμεις θα της παρουσιαζαμε τα προβληματα μας κι αυτη θα εντοπιζε τη ριζα τους και θα μας βοηθουσε να τα ξεπερασουμε. Ο καθενας αρχισε να προτεινει προβληματα για τον εαυτο του και για τους αλλους, αξιοποιωντας το γυρω περιβαλλον, το οποιο μας ενεπνευσε σε πολλα θεματα (οπως π.χ. στη δημιουργια του δικου μου χαρακτηρα), αλλα και τις προσωπικοτητες των πρωταγωνιστων. Δεν εχω συγκρατησει δυστυχως ολα τα ονοματα και τους χαρακτηρες με ακριβεια (ειπαμε, η μνημη οταν δε θελει να θυμαται παιζει παραξενα παιχνιδια). Η μια παντως ηταν η Παρθενα Τσιμπουκη, μια θεουσα κυρια καθωσπρεπει και ηθικων αρχων, που στην πραγματικοτητα ηταν νυμφομανης. Ο αλλος ηταν ενας σκληρος αστυνομικος (Ταξιαρχος κατι λεγοταν) που στην πραγματικοτητα ερωτευοταν τα αναρχικα θυματα του. Ο τριτος ηταν ενας "αγαλματολαγνος" (!) (σημ. λεξη που δημιουργησαμε εκεινη τη στιγμη, για να περιγραψει καποιον που ..ερωτευεται αγαλματα), ο οποιος κατι μετα ειχε να κανει με τον αστυνομικο (στο τελος ερωτευτηκαν και εφυγαν αγκαλιασμενοι και ανεμελοι στην παραλια), η αλλη ηταν η Καρλοτα ντιΡαντα (ναι, αυτη ημουνα εγω) που ημουν.. "γητευτης δρακων" (μη γελατε, δεν εχει σχεση με εμενα, απλα ειχε κατι αγαλματα μοντερνας τεχνης εκει γυρω που εμοιαζαν με δρακους. Επισης, δε θα κουραστω να επαναλαμαβανω, ημασταν αρκουντως μεθυσμενοι) που στην πραγματικοτητα αγαπουσε τις γατουλες και φοβοταν τρομακτικα τα τερατα. Ηταν και μια ακομα κοπελα που ομως εχω ξεχασει εντελως τον χαρακτηρα που "υποδυοταν".
Καθομασταν που λετε ολοι οι τρελοι σε εναν κυκλο στα γρασιδια και η ψυχολογος με υπομονη ακουγε το προβλημα μας. Μετα ο καθενας με τη σειρα του εκανε μια αναπαρασταση στο χωρο, που αναδεικνυε το προβλημα του σε ολο του το μεγαλειο και σε καποια στιγμη ερχοταν η ψυχολογος, "παγωνε" την εικονα (δηλαδη εμεις σταματαγαμε να κουνιομαστε αλα "αγαλματακια ακουνητα"), εκανε ενα rewind (δηλαδη εμεις καναμε τις ιδιες κινησεις απο την αναποδη με τραγελαφικα προφανως αποτελεσματα), εντοπιζε το καιριο σημειο οπου μας δημιουργηθηκε το τραυμα και ω του θαυματος μας θεραπευε (μερος ομως του προβληματος μας το φορτωνοταν κι εκεινη -συμβολικα, της φορτωναμε ενα απο τα αξεσουαρ που φορουσαμε).
Τελικα γιατρευτηκαμε ολοι και τρελαθηκε εκεινη.
Φυσικα δεν θα μπορουσαμε να παραλειψουμε το soundtrack, το ημισυ του παντος για μια επιτυχημενη ταινια (δεν πιστευω να αμφιβαλλει κανεις οτι το αλλο ημισυ υπηρχε και με το παραπανω;;). Επειδη δεν διαθεταμε προηγμενα τεχνολογικα μεσα, η μουσικη επενδυση εγινε με ringtones απο το κινητο. Μιλαμε για υπερπαραγωγη.
Ο τιτλος του αριστουργηματος; "Η Νυχτα των Τρελων".

Τωρα που τα ξαναδιαβαζω, συνειδητοποιω γιατι εχω απωθησει απο τη μνημη μου αυτη την εμπειρια και γιατι το εριξα κατευθειαν στο θεωρητικο του κινηματογραφου. Το VHS (προηγμενα μεσα επαναλμβανω) της ταινιας βρισκεται ντουλαπιασμενο σε ενα σπιτι στο Π.Φαληρο (οχι στο δικο μου), ενω το αριστουργημα δεν το εχω δει ποτε ολοκληρωμενο σε οθονη (ή καλυτερα, στη μεγαλη οθονη που του αναλογει). Τωρα που το θυμηθηκα, οταν ξανακατεβω Αθηνα, θα απαιτησω το αντιτυπο που μου αναλογει (για να το στειλω στο επομενο CrashFest και να κερδισω καμια βιντεοκαμερα).
Οπως καταλαβατε, εχετε να κανετε με μια σταρ.

[Να παρει, και ειχα περασει για σοβαρο ατομο μεχρι τωρα.]