Σπαραγματα πολης

Ενα μαυρο Agila, βολτες σε ολη την πολη.
Ειναι σχεδον αστειο, το ενα ποδι εδω, το αλλο εκει, και τα δυο να δειχνουν να πατουν σταθερα, αλλα τελικα τρεκλιζω. Ένας "εξαίσιος ίλιγγος".
Δεν ειναι οτι δεν κατεβαινω συχνα. Ισα ισα, φιλοι μου "επανω" με κοροιδευουν, οτι δεν εχω αγαπησει αρκετα τη συμπρωτευουσα.
Αλλα δεν ειναι αυτο. Κατεβαινα για συγκεκριμενους λογους καθε φορα. Για ανθρωπους που ειναι εδω. Καθε φορα με συγκεκριμενο σκοπο, συγκερκιμενο προορισμο. Ενα θεατρο, μια συναντηση, μια συναυλια, ενα καλεσμα, παντα για κατι. Αλλα ποτε για την ιδια την πολη.
Αυτη τη φορα, για τις πασχαλινες διακοπες, εκανα ενα απροσμενο δωρο στον εαυτο μου. Φαινεται το ειχα υποσυνειδητα αναγκη. Ξαναγνωρισα την πολη μου.
Και εβάλα στη θεση τους πολλα κομματια απο ενα παζλ πολυ μπερδεμενο.
Σκηνη πρωτη, Σαββατο βραδυ, στο μαυρο Agila απο το σταθμο κατευθειαν στο πρωτο αγπημενο "Β" της Αθηνας. Κινηση, φωνες δυνατη μουσικη απο τα παραθυρα, απορημενα βλεμματα απο τα διπλανα αμαξια.
Η αγαπημενη μου πρωινη διαδρομη, η Σταδιου, η Πανεπιστημιου και μετα πανω στα στενα- Κολωνακι και Λυκαβητο. Το βραδυ ειναι πιο ωραια, φωτισμενα τα μεγαλεπηβολα κτιρια (παντα θα το αγαπω αυτο το λαθος μου). Πρωινα ραντεβου εξω απο το Ιντεαλ. Το γυαλινο τζαμι στη Βασιλισσης Σοφιας και Πανεπιστημιου και οι ανθρωποι κατω σαν μυρμηγκια.
Ας κατηφορισουμε παλι, στην Ομονοια. Την αγαπαω και χαλασμενη.
Στην Πειραιως, κολλημενοι, φωνες, "Γκολφωωωω" και γελια.
Σκηνη Δευτερη, με αλλο αυτοκινητο, και αλλη διαδρομη. Αλλη διαθεση. "Γνωρισε μου την Αθηνα", οπως παλια. "Αχ, κοιτα, ο Κεραμεικος ειναι διπλα στο Βιος" "Οχι, γλυκο μου. Το Βιοs ειναι διπλα στον Κεραμεικο".
Πισω στο Θησειο, στην Ηρακλειδων. Η παλια γειτονια στην Καλλισθενους, χαμενη.
Ολα ενωνονται και εντυπωσιαζομαι ξανα.
Τα κομματια του παζλ δεν ειναι πια χωρισμενα.
Στην τριτη σκηνη, στο Κολωνακι με τα σφιγμενα ξινα προσωπα. Μεσα μου η ψυχη μου γελαει με την ξινιλα τους. Λυνονται πολλα προσωπα -ενα μειδιαμα προς το μερος μου. Γελαω απο μεσα μου. Μ ε τον εαυτο μου αυτη τη φορα. "Σε εσενα χαμογελουν, γιατι τους ξερεις. Μην προσποιεισαι πως δεν ανηκες ποτε εδω". Μα δεν ανηκα.
Βολτες στα Εξαρχεια, συνθηματα στους τοιχους, ο Σκουφιας και το Καφετι. Δεν μπορω να παω μονη μου, παντα θα χανομαι. Ε αφου ειπαμε, ξενη στην πολη μου. "Δεν τα φοβαμαι πια τα Εξαρχεια το βραδυ", οπως τοτε. Γελαω παλι με τις σκεψεις μου.
Το επομενο καρε στην ηλιολουστη Πνυκα. Στον διπλα βραχο, οχι σε αυτον που πανε οι πολλοι. Ηρεμια. Σκεψεις. Ποιον κοροιδευουμε; Γελια, ποιες σκεψεις;
Η Αρεοπαγειτου συνεχιζει, και ομως.
Και φτανει, που; Ναι, δεν το μαντεψα, στον Κεραμεικο.
Η Πλακα για τους τουριστες. Ή αυτους που αισθανονται τουριστες στην πολη τους.
Εχει κι αλλα, πολλα. Η Κολοκοτρωνη και το δευτερο "Β" της πολης. Ωραια ηταν πριν το ανακαλυψουν ολοι, ωραια και τωρα που εχει γινει σημειο συναντησης.
Πανω κατω στον ιδιο δρομο, γυρω γυρω το ιδιο τετραγωνο, σαν να ειναι ολα ιδια. Ψαχνουμε για θεση. Μαλλον για στιγμες ψαχνουμε.
Ειναι ωραια να ξανα ανακαλυπτεις την πολη σου. Και να αναγνωριζεις σε αυτη τις διαφορες εποχες σου. Στα μικρα κομματια της, που τελικα ενωνονται, σαν τα κομματια ενος παζλ.

Κριμα που δεν μπορω απο εδω που ειμαι να σας ανεβασω φωτογραφιες, να σας δειξω τις μικρες γωνιες που τοσο καιρο δεν εβλεπα.
Αλλα δεν πειραζει, ολοι εχετε τις δικες σας.

[πολλες ανακαλυψεις αυτο το Πασχα. Εφυγα τωρα απο την Αθηνα μου, σταματησα τις "μεγαλες" ανακαλυψεις και εδω που ειμαι κανω αλλες. Κριμα που αυτες ειναι θλιβερες. Θελω να γυρισω πισω]