"La Tourneuse Des Pages", του Denis Dercourt

Η εκδίκηση πολλές φορές είναι θεαματική, αιματηρή και άμεση.
Άλλες φορές είναι υπόκωφη, ύπουλη και ψυχρή.
Το αποτέλεσμα βέβαια, αν είναι επιτυχημένο, δεν διαφέρει: Η ολοκληρωτική κατάρρευση μπορεί να επέλθει και με τους δύο τρόπους.
Ένα φαινομενικά αδιάφορο λάθος μιας ντιβας, κατέστρεψε ολόκληρο το μουσικό μέλλον μιας φερέλπιδος κοπέλας. Ένα απρόσεκτο αυτόγραφο τη λάθος στιγμή, έκανε τη μικρή Melanie να κλειδώσει το πιάνο της για πάντα και να κρύψει τις παρτιτούρες της βαθιά, στα σκοτάδια της μνήμης. Επιφανειακά, η αλλαγή φάνηκε μικρή. Η Melanie μεγάλωσε υποδειγματική, και το χάος που άφησε η απουσία μουσικής μέσα της, ήταν κρυμμένο καλά, σχεδόν χαμένο, πίσω από την αθώα μα μόνιμα ανέκφραστη ματιά της.
Τόσο αθώα που καταντά χυδαία και τόσο απλά ανεπιτήδευτη που μοιάζει τρομαχτική, η Melanie θα μπει, χρόνια μετά, στο σπίτι αυτής που την κατέστρεψε και μέρα με τη μέρα θα γίνει αναπόσπαστο μέρος του. Με ένα "τζοκόντειο" μυστηριώδες χαμόγελο θα κατακτήσει διακριτικά κάθε γωνιά του σπιτιού. Και η ατμόσφαιρα, μέσα στην καθημερινή απραξία, θα γίνεται όλο και πιο βαριά, όλο και πιο πνιγηρή. Όσο η εξάρτηση της ντίβας -αλλά και ολόκληρης της οικογένειας- από την πρόθυμη και ικανή Melanie μεγαλώνει και μετατρέπεται σε επικίνδυνο, υπόγεια ερωτικό πάθος, τόσο η πίεση του θεατή ανεβαίνει.
Μοιάζει με την ασφυξία όταν μένεις κάτω από το νερό περισσότερο απ'όσο πρέπει, με το σφίξιμο που νοιώθει ο καρπός όταν προσπαθείς να πιάσεις τον χτύπο του μετρονόμου μα τα δάχτυλα δεν προλαβαίνουν να ακολουθήσουν το ρυθμό στα πλήκτρα, με τη χαοτική ζαλάδα όταν χάνεσαι σ'εναν αχανή λαβύρινθο. Όλα μετέωρα, μια βασανιστική αναμονή, ένα ξέσπασμα που ποτέ δεν έρχεται, μιας που οι σελίδες της παρτιτούρας συνεχίζουν να γυρνούν φαινομενικά ανεμπόδιστα.
Η εκδίκηση δεν χρειάζεται να είναι ξαφνική και αιματηρή. Αρκεί να είναι αποτελεσματική. Δεν χρειάζεται καν να είναι μια εντυπωσιακή πράξη. Μπορεί να συνίσταται σε μια απλή παράλειψη. Και όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση και η ανάγκη, τόσο καθοριστικότερη η παράλειψη.
Μια σελίδα που ποτέ δεν γύρισε, ένας χτύπος που δεν πρόλαβαν τα δάχτυλα, μια υπογραφή σε μια κάρτα, είναι αρκετά. Ειδικά όταν γίνονται από έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης, όπως το φαινομενικά αθώο κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες.
Και τόσο απλά, η μαγευτική μελωδία της ζωής μπορεί να μετατραπεί στην πνιγηρή σιωπή του θανάτου.

[Η ταινία προβλήθηκε περσι στους κινηματογράφους και τώρα κυκλοφορεί σε DVD, με ελληνικό τίτλο "Το κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες"]

Take Me There...

Wong Kar Wai, Bela Tarr, Denis Arcand, Cohens, Quentin Tarantino, Gus Van Sant.

Enough said.

[Enough with wishful thinking....]

"INLAND EMPIRE", του David Lynch

Μια παραίσθηση, μια ταινία, η ζωή, ένας εφιάλτης.
Ή τίποτα από αυτά. Ή και όλα αυτά μαζί.
Ένα αίνιγμα. Ή μάλλον οχι, δεν πρόκειται για αίνιγμα, γιατί αυτά που μας δείχνει ο Lynch δεν ζητούν λογική εξήγηση, σχεδόν δεν ζητούν αποκωδικοποίηση. Οι εικόνες που βλέπουμε είναι σκηνές από μια βουτιά στην ψυχή ενός ανθρώπου. Tόσο ανεξήγητα απλό.
Και τόσο απλά, ανεξήγητο.
Είναι η αποτύπωση ενός λαβυρινθώδους εφιάλτη, η κινηματογράφηση των φοβιών ενός ανθρώπου, μιας γυναίκας, μιας ηθοποιού. Είναι η πραγματικότητα μέσα από την Τέχνη και η Τέχνη ως όνειρο. Ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας κάμερας ή ενός ταραγμένου μυαλού. Είναι εικόνες που γίνονται αφορμή για νέες εικόνες, είναι στιγμές που γίνονται αφορμές για νέα όνειρα, είναι φόβοι που γίνονται αφορμή για αιματηρούς εφιάλτες.
Και για εμάς υπάρχει κρατημένη μια θέση στην απέναντι πλευρά, στα σκοτεινά καθίσματα. Μαζί με την πρωταγωνίστρια, βλέπουμε το όσα της (και μας) συμβαίνουν στο πανί. Και βιώνουμε την ένταση, σχεδόν όπως αυτή η ίδια, ή όπως η μοναχική θεατίς που την παρακολουθεί από το σπίτι της στην τελευταία σκηνή, και που τελικά γίνεται ένα με την ταινία που βλέπει. Ίσως κι εμείς, με τον ίδιο τρόπο, να έχουμε θέση σε αυτό τον εφιάλτη. Ή ίσως αυτή η ταινία να έχει θέση στους εφιάλτες και τα όνειρά μας.
Γιατί μπορεί οι εικόνες, οι μνήμες, οι φόβοι να είναι διαφορετικοί, όμως η άβυσσος είναι κοινή. Είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, η ενδοχώρα. Και οι εικόνες μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και ίσως να αποκωδικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, όμως υπάρχουν σε όλους μας.
Μια αυτοκρατορία εικόνων - η αυτοκρατορία της ενδοχώρας.
Inland Empire.
[ Κύριε Lynch, ευχαριστώ για αυτή την υποδοχή.]