Monday, June 30, 2008

The List 2007-08

[It's that time of the year, again. Η ώρα της μεγάλης δεκάδας. H σειρά δεν είναι αξιολογική]

«Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (No Country For Old Men), των Ήθαν και Τζόελ Κοέν – Γιατί από όποια πλευρά κι αν στρίψεις το κέρμα, κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. You call it, friendo.


«Sweeney Todd» (Sweeney Todd, The Demon Barber of Fleet Str.), του Τιμ Μπάρτον – Για την αιματηρή, νοσηρή, διαβολική, σκοτεινή μα και πιο ειλικρινή μπαρτονική ματιά από την εποχή του Ψαλιδοχέρη.


«Θα χυθεί αίμα» (There will be blood), του Πολ Τομας Άντερσον – Γιατί ο Πολίτης Πλέινβιου μας θύμισε τα θεμελιώδη συστατικά του κινηματογράφου και της ζωής.



«Control», του Άντον Κόρμπιν – Γιατί κάποιοι θρύλοι είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι -που έχασαν τον έλεγχο.


«Εσείς οι Ζωντανοί» (You, the Living), του Ρόι Άντερσον – Γιατί μέσα από την υπερβατική του ειρωνία μας θύμισε γιατί αξίζει που είμαστε ζωντανοί.



«Ρατατούης» (Ratatouille), του Μπραντ Μπερντ – Γιατί το animation δεν είναι πια παιδικό, όταν κουβαλάει ένα μυαλό τόσο απολαυστικά ενήλικο.


«Μια Φορά» (Once), του Τζον Κάρνεϊ – Γιατί τα μιούζικαλ έπαψαν να είναι αυτά που ξέραμε, για μια μόνο φορά.



«Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ» (The assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford), του Άντριου Ντόμινικ – Γιατί μέσα από μια εξαιρετική κινηματογράφιση, μας απέδειξε πως ο τίτλος δεν τα λέει όλα.


«Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» (Le Scaphandre et le Papillon), του Τζούλιαν Σνάμπελ – Γιατί η κατάδυση στην τραγική ιστορία του Μπομπί με βρήκε στο τέλος να ίπταμαι απελευθερωμένη ψηλά πάνω από την αίθουσα.



«Η Εξορία» (The Banishment), του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ – Για το σκληρό όσο και λυτρωτικό δρόμο που οδηγεί από την αποξένωση στην (αυτο)εξορία.


[..και βέβαια σας προσκαλώ να διαφωνήσετε!]

Thursday, June 26, 2008

"Chansons d' Amour", του Christophe Honoré


Εκείνος αγάπησε εκείνη. Κι αυτή αγάπησε αυτόν. Όμως εκείνη ερωτεύτηκε και μια άλλη. Κι έτσι αυτός, για να την κρατήσει, αναγκάστηκε να τις αγαπήσει και τις δυο. Όταν εκείνη πεθαίνει, εκείνος καταρρέει, κι η άλλη αναζητά να ξεχάσει τον πόνο σε άλλες αγκαλιές. Όπως κι αυτός. Την αγκαλιά ενός άλλου.
Ανορθόδοξα ερωτικά μπλεξίματα στους υπερβατικά ρεαλιστικούς δρόμους του σημερινού Παρισιού, με ήρωες ρομαντικά μποέμ πρόσωπα μιας άλλης, ονειροπόλας εποχής, μα με αληθινούς πρωταγωνιστές τα τραγούδια του συνθέτη Αλέξ Μπωπέν.
Αντί για συναίσθημα, τραγούδι, κι αντί για ερωτικά λόγια, τραγούδια της αγάπης –αυτό είναι το ιδιότυπο μιούζικαλ του Κριστόφ Ονορέ, ο οποίος, κλείνοντας το μάτι στην κληρονομιά που του έχουν αφήσει οι συμπατριώτες του σκηνοθέτες, φτιάχνει ένα αξιολάτρευτο κουβάρι σχέσεων, ένα mélange à trois (ou quatre?) με ανθρώπους που πληγώνονται, πληγώνουν, αγαπούν και αγαπιούνται με πάθος και χωρίς συμβάσεις.
Ανάλαφρα και γλυκά, παθιασμένα και ευαίσθητα, ασυνήθιστα όσα και ειλικρινή, αυτά τα ερωτικά τραγούδια που ζωγράφισε ο αντισυμβατικός Ονορέ και έντυσε ο ονειροπόλος μελωδικός Μπωπέν, κολλάνε στα χείλη και στο μυαλό. Και όταν βγείτε μετά την πρώτη προβολή, θα θέλετε να τα ξανατραγουδήσετε -και μετά από ακόμα μια ακρόαση να τα ξαναδείτε.

[και βέβαια θα θυμηθείτε και
αυτό]